Lies & Teije's reis website

Uitrusten in de Hooglanden

Home -> Europa -> Schotland -> Reisverslag Schotland -> 07 tot 13 september 2019

Zaterdag 07 september, uitrusten in de Hooglanden

We gaan weer op pad naar Schotland, eerst een week naar onze vrienden in Beauly en daarna nog een week in The Borders, de provincie in het zuidoosten van Schotland dat prachtig is maar door toeristen vaak overgeslagen wordt. Dat komt vooral omdat de enige snelweg het land binnenkomt bij Gretna Green ten westen van de borders en direct naar Glasgow of Edinburgh leidt. Of mensen nemen de kustweg vanaf Newcastle richting Edinburgh en slaan dan het mooie binnenland van de Borders over. Maar voordat we zover zijn rijden we naar Duinkerken voor de boot naar Dover om dan het hele stuk Engeland door te rijden.

We zijn ruim op tijd voor de boot van 2 uur maar de Engelse douane is wel erg streng. Zijn jullie aan het oefenen voor de Brexit, vraag ik grappend? Nee, die gaat vast niet door, antwoorden ze. Boris Johnson, de premier heeft afgelopen het parlement voor 5 weken naar huis gestuurd in de hoop de Brexit door te laten gaan maar het parlement heeft op de valreep een wet aangenomen dat er geen Brexit zonder deal met de EU mag plaatsvinden. Groot-Britannië is in een politieke chaos terecht gekomen en daar gaan we vast later nog wel wat meer over vertellen. Wij zijn blij als we de krijtrotsen bij Dover ontwaren, nu nog 500 kilometer.

We hebben niet veel oponthoud tot we in Yorkshire aankomen waar veel wegen en snelwegafritten afgesloten zijn. We hebben een Travelodge geboekt net buiten Leeds (voor 42 pond) en door de omleidingen komen we pas in het donker aan. Na 14 uur onderweg en 1.000 kilometer rijden zijn we best moe. Nog even internetten en dan naar bed. O je, internet doet het niet. Gelukkig is de receptioniste erg behulpzaam en hangt een half uur in de wacht om het probleem te laten oplossen. Ondertussen bedenk ik dat ik nog wat instellingen op de dashcam wil aanpassen.
In tegenstelling tot in Griekenland willen we nu de dashcam continue aan laten om te kijken of we daar leuke en interessante beelden uit kunnen halen voor op de website. Je kunt trouwens ook al onze video's op ons YouTube kanaal bekijken en wanneer je je abonneert op het kanaal krijg je bericht wanneer een nieuw filmpje is geplaatst. Alle video's van deze Schotlandreis moeten we nog maken (er gaat best veel tijd in zitten, zodra die klaar zijn zetten we ze ook op deze reisverhaalpagina's.

De app waarmee ik de dashcam kan beheren geeft wel aan dat ik een backup moet maken, maar ach, denk ik, het is maar een kleine aanpassing (de tijdzone stond niet goed) dus dat sla ik over. 'Memorycard will now be formatted' zegt de stem uit de dashcam dan... daar gaat de hele eerste dag, stom! Vooral het passeren van de grens en het oprijden van de ferry was wel aardig. Maar we maken deze reis nog wel eens dus het is geen ramp.

Zondag 08 september 2019, naar Beauly

Overnachten in een Travelodge is prima: ze zijn meestal niet zo duur en hebben schone kamers en goede bedden. Uitgerust gaan we weer op weg voor het volgende stuk, nog bijna 700 kilometer naar Beauly, vlakbij Inverness. We moeten wel even goed naar de route kijken want ook nu komen we door de Borders en de Ronde van Groot-Britannië (wielrennen) is aan de gang en rijdt daar vandaag een etappe. Ook zoeken we nog naar de golvende weg waar we vorig jaar bijna een 8-baan gevoel op kregen, de weg was een opeenvolging van heuvels met steile hellingen waardoor je geen idee kreeg wat er achter de heuvel zou liggen. Op die weg besloten we een dashcam aan te schaffen om zulke wegen vast te leggen. Maar helaas, ik dacht zeker te weten dat het om de A68 ging maar waarschijnlijk net ergens anders dan waar wij er nu op komen. Heuvels genoeg maar niet zo spectaculair als die van vorig jaar.

Wij houden een wat westelijker route aan en maken onze eerste stop in Jedburgh, tegenover de ruïne van de 12e eeuwse abdij. We nemen een kop koffie bij een pub en kunnen buiten in de zon zitten. Hoewel we nog geen 10 dagen later nog een paar keer in Jedburgh komen, herinneren we ons dan totaal niet dat we hier vandaag al waren, we zien het pas waneer we thuis de foto's terugkijken. Volgende week zullen we namelijk een paar keer twee pubs verderop zitten, nog geen 50 meter hiervandaan. Dan zullen we ook wat meer over Jedburgh zelf vertellen.

Wie deze verslagen een beetje volgt weet dat ik 20 jaar geleden een behoorlijk project begonnen ben: ik wil alle wegen in Schotland (zoals die op de ANWB-kaart staan) gereden hebben. Daarvoor heb ik de kaart laten lamineren en markeer de wegen waar we al geweest zijn. De kaart zien al aardig zwart en zeker in de Hooglanden zijn er niet veel wegen waar we nog niet geweest zijn maar de Scottish Borders is een gebied waar we nog heel veel moeten zien. Daarom gaan we hier volgende week wat langer heen maar vandaag neem ik alvast een voorschotje en kies zo'n 50 kilometer aan wegen uit die ik nog niet ken. Het leuke is dat je op de meest onverwachte plekken grappige dingen tegenkomt, kastelen of leuke huisjes. Maar vandaag niet, ik kan wat wegen aanstrepen maar zonder dat we bijzondere foto's maken.

Via Edinburgh rijden we verder naar het noorden en aan de zuidkant van de Cairngorm Mountains stoppen we bij de House of Bruar. 16 jaar geleden waren we hier voor het laatst om de watervallen te bekijken en was The House of Bruar een niet al te groot centrum met een paar winkeltjes en een cafe. Nu is het bijna een groot warenhuis geworden waar je (veel te dure) kleding kunt kopen en lokale gerechten. In het restaurant nemen we een kop soep hoewel die £ 4,95 per kop is, dat is zo'n € 5,50! In 2000, tijdens onze eerste reis naar Schotland, waren we er op de eerste dag al achter dat Schotland duur is, bijzonder duur. Maar tja, het is dan ook een bijzonder land en tot nu toe vinden we het iedere keer het geld wel waard.

Aan het einde van de middag arriveren we in Beauly waar we onze Engelse vriendin Rachel verrassen. Wij wisten dat ze daar was maar ze had geen idee dat wij zouden komen. Ze is verrast maar ook quasi-verontwaardigd omdat het ook nog Lies haar verjaardag is en dat ze niets voor haar heeft. Wij hebben wel kadootjes meegenomen voor iedereen. Ondertussen hebben Iain en Cathy weer een heerlijke maaltijd klaar gemaakt en we brengen een fijne avond samen door. Vroeger hadden Iain en Cathy een hotel, nu zijn ze gepensioneerd en gebruiken de kamers om vrienden te ontvangen. We zijn nog nooit in Schotland geweest zonder hier langs te komen en het voelt iedere keer weer een beetje als thuiskomen.

Maandag 09 september 2019, aan het werk en naar Inverness

Aangezien het geen hotel meer is, maken we gezamenlijk ons eigen ontbijt en daarna ga ik even aan het werk. Zoals ieder jaar heeft Iain allerlei problemen met internet, e-mail en de wifi en al jaren los ik alles weer voor hem op. Zo verdien ik toch weer mijn kostje want ze willen absoluut geen geld hebben voor het onderdak en het eten.

In de middag rijden we nog een beetje rond en gaan naar Inverness, de grootste stad in de Hooglanden. Het is droog maar wel koud en we wandelen langs een aantal winkels waarvan we weten dat ze dingen hebben die we in Nederland niet zo gemakkelijk vinden zoals een bepaald soort toffees die Lies erg lekker vindt. En ik kijk altijd graag rond in de grote tweedehands boekenwinkel Leaky's bookshop in Church Street. Ook nu vind ik een paar boeken van schrijvers die ik nog niet ken.

Na nog ergens koffie gedronken te hebben gaan we redelijk vroeg terug naar Beauly waar ik nog een klusje heb: we hebben geen wifi op onze kamer en daarvoor moet ik de zolder van het 400 jaar oude gebouw op. Op zich al een heel avontuur om er te komen want de openingen zijn erg klein en de vloerplaten zijn niet allemaal even stevig meer dus ik balanceer een beetje op de spanten. Uiteindelijk verplaats ik de wifiversterker naar een plaats waar ik een volgende keer gemakkelijker bij kan komen en ook veel dichter bij onze eigen kamer zodat de wifi weer prima werkt.
Zo, ik heb wel weer een koud biertje verdiend. Hoewel ze hier liever warm bier drinken, of tenminste op kamertemperatuur. Dat is niets voor mij dus ik heb gisteren uit voorzorg al een paar biertjes in de koelkast gezet.

Dinsdag 10 september 2019, autopech in the middle of nowhere

Na het ontbijt blijven we nog even koffiedrinken en we kijken naar de vele vogels op de binnenplaats van Iain en Cathy. Cathy is dierengek en voert de vogels de hele zomer en winter door en de binnenplaats met een vijver is een geliefde broedplaats voor tientallen mussen en andere vogels waaronder een koekoekspaartje. Het is de eerste keer dat ik een koekoek van zo dichtbij zie.

Maar daarna willen we op pad. Als we de auto starten, pruttelt die alleen een beetje en doet verder niets, de accu is leeg! Gelukkig heeft Iain startkabels liggen en Rachel rijdt haar auto voor die van ons en al snel draait de motor weer. Ik heb vast de lichten aangelaten. Er verschijnen allerlei rare meldingen op het dashbord, remmen die niet zouden werken, iets met de stuurkolom, enzovoorts. Het zal vast komen doordat de accu eerst weer goed moet opladen en na een tijdje verdwijnen de meldingen ook.

Ik heb dit jaar mijn metaaldetector meegenomen want ik zou zo graag eens willen zoeken in Schotland waar zoveel historie is. Het prettigst is het op net geploegde akkers maar daar hebben we er nog niet veel van gezien, het merendeel van het bouwland is grasland met schapen of koeien erop. Richting Nairn spreek ik iemand op het land aan die me naar een boerderij stuurt. Daar krijg ik het telefoonnummer van de baas maar die geeft aan dat het land gehuurd wordt van een estate en dat er een afspraak met een kleine groep metaaldetectorzoekers is die er mogen zoeken. De meeste landbouwgrond en bossen in Schotland is in het bezit van maar een heel klein aantal eigenaren. In 2015 zou 70% van ca. 1.100 eigenaren zijn. Veel hiervan zijn stichtingen of bedrijven waarin de estates vaak zijn ondergebracht maar met 89.000 hectare is een Deense biljardair de grootste privé-bezitter van grond.

Iets voorbij Cawdor, bekend van het kasteel dat bekend staat als dat van MacBeth, hoewel die daar niets mee te maken heeft, stoppen we in een bos waar ik de metaaldetector tevoorschijn haal om in ieder geval al eventjes te zoeken. Maar veel meer dan wat blikjes en ander menselijk afval vind ik niet. Op het pad krijg ik wat leuke signalen maar de grond daar is ontzettend hard en het is lastig graven. Na zo'n 20 minuten besluiten we om verder te gaan, ik zoek nog wel verder naar een mooi stukje land.

Maar deze keer doet de accu helemaal niets, zelfs niet eens een piepje! Ik hoop een beetje dat het de startmotor is die problemen geeft, die slaat nog wel eens aan wanneer je er een klap op geeft. Maar mijn kennis van auto's is niet meer zo actueel en onder de motorkap van ons dieseltje zit alles behoorlijk op elkaar gepropt. Dan maar de Anwb bellen die de AA, de Engelse Anwb (Automobile Association), mag inlichten. Maar we hebben bijna geen bereik en de verbinding wordt een aantal keren verbroken.

Pech op een verlaten plek in de Hooglanden

Uiteindelijk moet ik een eind de weg aflopen om weer te kunnen bellen en de eerste vraag is langs welke snelweg we staan. Nou, we zitten aan een naamloze weg in the middle of nowhere. Dat kan niet meneer, iedere weg heeft een naam. Het zal best maar ik kan niet op de navigatie kijken en mobiel internet hebben we ook niet ook al hebben we onze dongle bij ons. We krijgen een sms met een link waar we op kunnen klikken zodat de Anwb onze positie krijgt maar zonder internet is dat erg lastig. Na nog een stuk lopen lukt het wel en ga ik ervan uit dat men nu weet waar we zijn. Een zelfde soort sms krijg ik een tijdje later van de AA en weer moet ik een heel stuk lopen om de lokatie door te geven.

Ondertussen hebben we het ons gemakkelijk gemaakt in de zon, het zal wel een uurtje of 2 gaan duren. Maar ik zit nog geen 5 minuten of ik wordt gebeld door de wegenwacht van dienst: waar zitten jullie, ik heb de snelweg nu al 2x afgereden. Men heeft hem doorgegeven dat we langs de A96 tussen Inverness en Nairn staan. Ik leg hem uit dat we ergens tussen Cawdor en Littlemill staan langs een rustige weg in het bos. En dat er een kruispunt is (zonder borden) met een kleine t-splitsing vlak ervoor. Oh, zegt hij, dan weet ik precies waar je bent, ik ben er binnen een half uur.

En inderdaad, al binnen 20 minuten zie ik de gele AA-bus verschijnen op de t-splitsing en rijd met hem naar onze auto, toch al gauw een halve kilometer verder. Hij woont zijn hele leven al in deze omgeving en kent het door en door. Er was maar 1 driesprong in de buurt zoals ik die beschreven had. En dan moet hij aan de slag. Na een half uur meten en testen lijkt het alleen de accu te zijn die sneller leegloopt dan bijlaadt. Maar de Engelse modelnummers zijn heel anders dan de Europese. Iets voor de EU, vraag ik enigszins cynisch. Hij blijkt een fervent voorstander van de EU en snapt helemaal niets van de politieke crisis in zijn land. Niemand denkt aan het volk, zegt hij, het gaat ze alleen om de macht. Een sentiment dat we meer horen.

Hij heeft 7 verschillende accu's bij zich en de derde lijkt bijna te passen. De afdekplaatjes kunnen er niet meer op maar we kunnen weer rijden. Met 5 jaar volledige garantie op de accu maar dan moeten we uiteraard de volgende keer wel ergens stranden in Groot-Britannië. We moeten de accu uiteraard direct afrekenen, € 130, weliswaar duurder dan in Nederland maar hij is er wel voor geïnstalleerd.
Vanaf het moment dat we gestrand zijn heeft het ongeveer 1,5 uur geduurd voor we weer op pad kunnen. De wegenwacht haast zich naar zijn volgende klus en wij rijden nog een stukje maar gaan al snel weer terug richting Beauly. Gelukkig hebben we verder de hele vakantie geen autoproblemen meer gehad. Maar het is wel even schrikken wanneer je pech krijgt op zo'n afgelegen plek zonder mobiel bereik, dan krijg je pas door hoe vanzelfsprekend we de moderne communicatiemiddelen vinden.

In de keuken ziet Lies een onherkenbaar stuk vlees liggen, geen idee wat het is. Waarschijnlijk is het een stuk van een fazant want dat krijgen we 's avonds voorgeschoteld, samen met aardappelpuree en een dikke jus, diverse groenten, stukken kip. Zoals altijd is het een overvloedige en heerlijke maaltijd. We mogen ons ontbijt wel zelf maken maar het avondeten willen Iain en Cathy zelf maken en dat kunnen ze als de beste, daar kunnen wij nooit aan tippen dus we vinden dat prima.

Woensdag 11 september 2019, tussen Elgin en Lossiemouth

Vandaag ga ik eindelijk weer wat wegen op de kaart afstrepen want in het gebied tussen Elgin en Lossiemouth, zo'n 60 kilometer van Inverness liggen nog heel wat plekken waar we niet geweest zijn. Ik geef toe, het kan soms wat saai zijn, al die weggetjes heen en weer, dan weer stoppen om de kaart bij te werken en op zoek naar het volgende weggetje. We komen regelmatig langs dezelfde kruisingen of rijden een weg dubbel maar tja, dat is niet anders wanneer je jezelf zo'n doel stelt. In gebieden met relatief weinig wegen zoals de Hooglanden is het erg leuk om te doen maar in een wat drukker gebied is het echt een taak die je jezelf stelt. Soms kom je wat leuks tegen onderweg, zeker in Schotland maar lang niet altijd. Ik moet nog even niet denken aan alle wegen rond Glasgow en Edinburgh, die bewaar ik voor het laatst als ik echt geen andere wegen te rijden meer heb.

Biologische varkensboerderij in de Hooglanden

Vandaag komen we niet veel spectaculairs tegen, wel heel veel biologische varkensboerderijen waar de dieren een grote buitenruimte voor zichzelf hebben en een huisje om te schuilen en te slapen. Het vlees in de meeste supermarkten wordt voornamelijk geïmporteerd maar men heeft liever het duurdere vlees van lokale dieren. Wij zijn niet zulke fijnproevers en merken het verschil waarschijnlijk pas als we er op gewezen worden maar we kennen genoeg mensen die zweren bij de lokale producten, wat natuurlijk ook goed voor de lokale economie is.

Nieuw voor ons is de ruïne van het zogenaamde mottekasteel Duffus. Een motte is een verhoging of terp en daarboven stond een versterkt huis met een vestingsmuur of een gracht. Het kasteel werd rond 1150 gebouwd maar veel is er niet van over.
Wij vinden vaak de gatelodges, poortwachtershuisjes die bij de ingangen van een landgoed staan, veel leuker dan de kastelen zelf. We weten niet precies bij welk landgoed deze hoort maar hij staat in de buurt van kasteel Duffus.

Straaljager bij een benzinestation in Elgin

Bij Lossiemouth rijden we om het omvangrijke gebied van de RAF luchtmachtbasis. In de 2e wereldoorlog werden hier bemanningen van bommenwerpers getraind en in de 1e golfoorlog vochten de piloten uit Lossiemouth mee. Nog steeds worden er piloten getraind en we hebben regelmatig laagvliegende straaljagers van deze basis boven de Hooglanden gezien, zo'n leeg uitgestrekt gebied is natuurlijk ideaal om te oefenen. Maar herrie maken ze wel. Dit vliegtuig bij een benzinestation aan de rand van Elgin is waarschijnlijk een Blackburn Buccaneer, een toestel dat vanaf de jaren 60 veel gebruikt werd.

Maar veel interessanters hebben we niet gezien vandaag en aan het einde van de middag hebben we slechts 6 foto's gemaakt. Wel kan ik bijna 100 kilometer aan nieuwe wegen op de kaart afstrepen, dat is voor mij de belangrijkste buit van de dag.

Donderdag 12 september 2019, rondom Loch Ness

Vandaag gaan we door een gebied rijden dat we kennen en dat mooier is qua natuur dan waar we gisteren waren. Eerst gaan we aan de oostkant langs Loch Ness op en neer en daarna de westkant. De doorgaande (en drukke) weg loopt langs de westkant maar die vinden we veel minder mooi dan de oostkant. Het meer wordt aan beide kanten geflankeerd door plateau's die hoog boven het meer liggen en in het zuiden en noorden naar beneden aflopen.

Via de snelweg rijden we tot aan Daviot en gaan dan het binnenland in. Er leven hier veel reeën maar levende krijgen we niet te zien, helaas wel een aangereden hert. Het zijn mooie dieren om te zien maar tegenwoordig bijna een plaag in Schotland. Er zijn een half tot driekwart miljoen in Schotland en ze vernielen jonge aanplant en verspreiden teken met de ziekte van Lyme. Er zijn sinds de laatste ijstijd nog nooit zoveel herten geweest en hebben (behalve de mens uiteraaard) geen natuurlijke vijanden sinds er geen wolven meer op het eiland leven. Er schijnen ongeveer 100.000 per jaar afgeschoten te worden maar men heeft het er ook over om de wolf weer in te voeren waar de boeren met vee uiteraard niet blij mee zijn.

Langs Loch Duntelchaig rijden we naar een vallei langs een riviertje waar we helemaal niemand tegenkomen. De oostkant van Loch Ness is sowieso veel rustiger wat verkeer betreft en erg bosrijk ook al is er veel hout gekapt in het verleden. Tegenwoordig gebeurt dat nog steeds wel maar men gaat er bewuster mee om en er zijn uitgebreide herbebossingsprojecten.
Het zonnetje schijnt en het is 16 graden, prima weer om af en toe even naar buiten te gaan.

Halverwege de vallei zien we een dikke pijpleiding onder de weg doorlopen. Het schijnt dat in dit gebied kilometerlange tunnels liggen waar water onder druk naar de krachtcentrale van Foyers geleid wordt waar electriciteit wordt opgewekt. Door de hoogteverschillen en de vele, grote lochs is het noordwesten van Schotland ideaal voor dit soort centrales. In 2015 werd ruim de helft van de electriciteit milieuvriendelijk opgewekt waarvan minstens een kwart werd geëxporteerd. Behalve waterkrachtcentrales komen er steeds meer windmolenparken en wordt er energie uit getijdenverschillen gehaald. Toch is zo'n grote metalen pijp over een lieflijk riviertje natuurlijk geen gezicht, dat hadden ze wel wat kunnen wegwerken.

Huisje bij het Loch Ness Highland Resort

Voorbij Loch Tarft, dat nog hoog boven Loch Ness ligt, dalen we dan langzamerhand af naar Fort Augustus, een stadje aan de zuidpunt van Loch Ness. We rijden door tot aan het Loch Ness Highland Resort, een grote camping waar een bronzen beeld van een hert voor de ingang staat. Iets verderop liggen de 5 sluizen van Fort Augustus door de Oich rivier en het Caledononian kanaal die een hoogte van ruim 15 meter tussen Loch Oich en Loch Ness overbruggen. We hebben al eens vaker staan kijken bij de sluizen die met de hand bediend worden maar keren nu om en rijden weer noordwaarts.

Bij Foyers liggen de Foyers Falls en ertegenover is een restaurant met een grote parkeerplaats. De zon schijnt lekker en we nemen eerst een kop koffie voordat we naar de Foyers waterval wandelen. De waterval stort zich over de rotsen ongeveer 55 meter naar beneden. Er zijn twee plekken waar je redelijk gemakkelijk heen kunt lopen, eentje vlak boven de waterval en eentje halverwege. Er zijn diverse wandelingen uitgezet waaronder een die naar het meer van Loch Ness loopt.

Gedicht van Robert Burns, Foyers waterval

Bij het bovenste uitzichtpunt staat een gedeelte van een gedicht van Robert Burns gegrafeerd op leisteen. Robert Burns was een zeer bekende dichter uit de 18e eeuw die in het Schotse dialect schreef (niet in het Gaelic, het Keltische Schots). Eén van de meest populaire Engelse liedjes is 'Auld lange syne' dat hij in 1788 schreef en dat nog steeds vaak met oud en nieuw gezongen wordt. In 1787 was hij op bezoek bij de Foyers waterval en schreef ter plekke een gedicht. De Schotten zijn erg trots op hun beroemde schrijvers en je ziet regelmatig verwijzingen naar hun werk.

Vanaf Foyers kunnen we dichterbij de oostoever van Loch Ness rijden, het grootste meer van Groot Britannië wat volume betreft en zeker het beroemdste. Tegenover Urquhart zijn meerdere parkeerplekken langs de oever en heel in de verte zien we het kasteel. Daar en in de baai van Urquhart zijn de meeste meldingen gedaan van het monster van Loch Ness. Ondanks alle wetenschappelijke onderzoeken is er nog nooit een spoor van een groot dier gevonden. Vlak voor we vertrokken lazen we dat de waarnemingen misschien van gigantische palingen zijn na uitgebreid onderzoek van dna-sporen in het meer.

Via Inverness rijden we daarna naar de westkant van Loch Ness en via de A82 naar Fort Augustus. De A82 is de doorgaande weg vanuit het zuiden en meestal vrij druk. Het is een bochtige weg met maar weinig plekken om even langs het meer te stoppen. Ten westen van de weg loopt het land snel omhoog tot een hoogvlakte en er zijn een paar smalle, steile weggetjes omhoog. Helaas is het zonnige weer voorbij en kunnen we niet echt mooie foto's van het meer maken aan deze kant.
Ook hier rijden we tot aan Fort Augustus en rijden terug via Drumnadrochit en de hoogvlakte aan de westkant van Loch Ness. In Drumnadrochit, waar vlakbij het Urquhart kasteel staat boven de oever van het meer, zijn 2 exposities over het monster van Loch Ness maar we hebben ze beide al eens gezien. En heel erg interessant zijn ze eerlijk gezegd ook niet. Als we onze dashcamfilms hebben uitgezocht, zetten we hier een compilatie van onze rit van vandaag neer.

Vrijdag 13 september 2019, de westelijke Hooglanden, Plockton

De ochtend begint wat regenachtig maar wanneer we wegrijden uit Beauly wordt het langzamerhand droog. Ook vandaag gaan we niet op zoek naar wegen die we nog niet kennen maar maken een tocht die we al vaker hebben gereden door een heel mooi landschap. Via Drumnadrocht rijden we naar Invermoriston langs Loch Ness en slaan daar rechtsaf de A87 op.

Landschap bij Invershiel in de Hooglanden

De A87 is een goede en brede weg die langs het langgerekte loch Cluanie loopt en verderop bij het zoutwaterloch Duich. Dit is de doorgaande route naar Skye en in dit gebied zie je de natuur van Schotland op zijn best: groengekleurde heuvels, af en toe een loch en uitgestrekte gebieden waar vrijwel geen mensen wonen. De heuvels en pieken hebben allemaal namen en overal hangt wel een stukje geschiedenis aan vast. In Schotland zijn dat vaak veldslagen zoals in Glen Shiel waar in 1719 de Jacobieten (heel simplistisch gezegd de katholieke Schotten) strijd leverden met de Engelsen nadat in 1707 de koninkrijken Engeland en Schotland waren verenigd.

Langs Loch Duich stoppen we bij Eilean Donan dat op een eiland gebouwd is, volgens ons één van de meest fotogenieke kastelen in Schotland en we zijn daar vast niet alleen in want het kasteel en de omgeving wordt in heel wat films als decor gebruikt. Vlak voor de slag bij Glen Shiel werd het kasteel opgeblazen met 343 vaten buskruit en de ruïne werd verlaten. In 1913 werd het kasteel opgekocht door een luitenant-kolonel en daarna gerestaureerd. We zijn al een paar keer naar binnen geweest dus nu nemen we genoegen met het nog eens bewonderen van de buitenkant en de buitengewoon mooie ligging.

Onze route brengt ons dan naar Plockton, nog zo'n mooie plek langs de westkust van Schotland. Het staat bekend om het milde klimaat en er is een bepaald soort palmboom uit Nieuw-Zeeland die het hier bijzonder goed doet.
Langs Loch Carron ligt een lange boulevard vanwaar we aan de overkant van het loch kasteel Duncraig zien liggen. Het is nu een luxe bed & breakfast maar werd ooit gebouwd door de familie Matheson die rijk geworden was met de handel in opium. Het kasteel is zelfs onderwerp geweest van een realityserie op de Britse tv in het begin van deze eeuw.

Na ons uitstapje naar Plockton rijden we eerst over hele smalle wegen naar Strathcarron en daarna richting Garve. Een gedeelte van de weg is verbreed maar de meeste stukken zijn een single track road die leiden door een desolaat gebied. Slechts af en toe komen we langs een dorp en het is bijna niet voor te stellen dat hier vroeger veel meer mensen woonden. Die zijn vooral in de 19e eeuw allemaal verjaagd door de machtige landeigenaren die liever schapen dan mensen op hun land hadden (de Clearances).
De hele tocht is zo'n 230 kilometer lang maar zelfs zonder stops moet je er minstens 4 uur voor rekenen. En het landschap nodigt uit om vaak te stoppen hoewel we het nog steeds lastig vinden om de schoonheid en uitgestrektheid ervan goed op de foto te krijgen. Maar misschien dat beelden van onze dashcam dat beter duidelijk kunnen maken.

Tja, de dashcam. Ik realiseer me dat ik nodig de bestanden van de geheugenkaart moet halen. Er kan 64GB op de kaart maar een paar uur video neemt heel wat ruimte in beslag en wanneer ik de data naar de laptop kopieer, kom ik erachter dat er de kaart vol staat en dat de beelden van 8 en 9 september al overschreven zijn. Maar die van gisteren en vandaag hebben we nog dus binnenkort kun je hier onze video-compilaties zien.

We hebben nog een laatste rustige avond samen met onze vrienden die wel enigszins verontwaardigd zijn dat we morgen alweer weg gaan. Maar dat hadden we toch gezegd? We dachten dat jullie maandag pas weggingen... Ach, zo gaat het iedere keer, wat hen betreft kunnen we niet lang genoeg blijven maar we willen nog meer zien, hoe leuk we het ook vinden om ieder jaar weer langs te komen.

Uitrusten in de Hooglanden

| Home

| Europa

| Afrika

| Stedentrips

| Puzzels

| Informatie

| Contact