Nairn en omgeving

De weersberichten voorspellen vooral in het westen veel regen. Het schijnt dat aan de westkust van Schotland jaarlijks 3x zoveel regen valt als in het oosten dus gaan we twee dagen achter elkaar naar het oosten.
Maar na ons zelfgemaakte ontbijt maken we eerst een uitgebreide wandeling door de zuidwestkant van het dorp Beauly dat aan de Beauly Firth ligt waar de Beauly rivier op uitkomt. De naam Beauly zou komen van het Franse Beau Lieu (mooie plaats) en zou door Mary, koningin van Schotland ,in 1564 tijdens een bezoek zijn gezegd maar in werkelijkheid waarschijnlijk bedacht is door de Franse monniken die hier in 1230 een priorij stichtten.

Om naar het oosten te gaan, rijden we vanuit Inverness de A96 op, een grotendeels tweebaansweg naar Aberdeen. Het land is hier veel vlakker dan in het noorden en westen en de wegen zijn veel drukker. Er liggen ook veel meer dorpen en stadjes en dus ook kastelen, landhuizen en andere leuke gebouwen. Zoals Boath House, een landhuis dat nu een luxe hotel is, het lot van wel meer van dit soort gebouwen. Net als kastelen zijn het dure monumenten om te onderhouden en zo wordt er nog geld mee verdiend.

Langs een klein landweggetje komen we een gatelodge (of poortwachtershuisje) tegen die in de steigers staat en een bord geeft aan dat het om het hoofdkwartier van Moray Estates, een landgoed van de graaf van Moray en zijn familie. Dit landgoed is niet het enige dat ze bezitten maar hier woont de familie al vanaf de 16e eeuw. Als ik zo'n gatelodge zie ben ik altijd heel nieuwsgierig naar het bijbehorende kasteel maar meestal krijg je die niet te zien en het bordje 'private, no entry' helpt daar niet aan mee. Maar in werkelijkheid valt het kasteel wat tegen en vind ik de gatelodge veel knusser, romatischer en leuker. Hierachter zou ergens Darnaway Castle moeten staan en daarvan kun je op internet wel een afbeelding vinden.

In Nairn rijden we langs de achterkant van het Muthu Newton hotel, nog een kasteel/landhuis dat nu als hotel in gebruik is met maar liefst 63 ruime slaapkamers. Het is in de 17e eeuw gebouwd als een familiehuis maar dat moet dan wel een flinke familie geweest zijn, hoewel het toen nog niet zo groot was. Charlie Chaplin overnachtte hier regelmatig met zijn familie en tegen een meerprijs kun je de Chaplin Suite huren. Ik las ook ergens een verhaal dat hij het hele hotel eens in zijn geheel reserveerde maar of dat waar is, geen idee.

Vlakbij de golfbaan in Nairn zien we een uitzicht dat ons erg aan Griekenland doet denken: bomen met een strandje (dat je hier net niet ziet) op de voorgrond en een blauwe zee en helderblauwe lucht op de achtergrond met heuvels in de verte. Alleen qua temperatuur is er minstens 20 graden verschil en er staat een schrale wind waardoor het plaatje veel aantrekkelijker lijkt dan het in werkelijkheid is.

Tot onze eigen verbazing blijkt dat we de zeekant van Nairn nog nooit goed bekeken hebben en we rijden zoveel mogelijk langs de kust, naar het haventje en iets verderop een park met minigolfbaan en bij de zee een restaurant waar we in de zon een kopje koffie drinken. Nou ja, zeg maar gerust een megamok. Ik heb liever een klein kopje maar het ergste is dat de koffie meestal ook heel slap is, net water met een koffiesmaakje. Gelukkig heb ik nescafe bij me zodat ik het wat sterker kan maken.
Bij de haven staat ook een standbeeld van de Nairn Fishwife, als eerbetoon aan de vissersvrouwen die thuisbleven maar een belangrijke rol speelden in de lokale gemeenschap.

We rijden verder naar het oosten en nemen nu weggetjes ten zuiden van de A96 waarbij we steeds vaker whisky distileerderijen tegenkomen. Ik ben geen whiskyfan maar we zitten hier in Speyside, een gebied dat vol staat met bekende en minder bekende distilleerderijen. Ze zijn herkenbaar aan de bijzondere torentjes of schoorstenen. Behalve in Edinburgh hebben we nog nooit een distilleerderij van binnen bezocht terwijl toch overal bezoekerscentra zijn. Teije houdt af en toe wel van whisky maar hij moet altijd rijden dus even proeven is er niet bij.

We zitten nog steeds iets ten zuiden van Forres, volgens Teije op een nog niet-verkend weggetje als we deze gatelodge zien. Maar allebei weten we toch echt zeker dat we die eerder hebben gefotografeerd. Erachter staat een verzorgingscomplex maar geen kasteel. Die kaart moet toch beter bijgehouden worden want we zijn hier echt al eerder geweest! Hoeveel weggetjes moeten we nu nog dubbel rijden omdat Teije zijn werk niet secuur genoeg doet? Maar met zulke leuke huisjes langs de weg vind ik dat niet zo erg.

Langs een smal weggetje bij het gehucht Califer staat een bordje dat naar een uitzichtspunt wijst en wanneer we erheen lopen bljkt het een soort herinneringspark te zijn met aandenkens voor overleden mensen. Het is niet helemaal duidelijk of het een echte begraafplaats is of alleen maar een herdenkingsplek. Er staan wat stenen en er liggen wat kransen.
Vanaf de heuvel hebben we in het noorden uitzicht op de Findhorn baai en de Noordzee erachter.

Het valt me op dat we dit jaar nog maar weinig wild hebben gezien, alleen een paar zalmen bij de Falls of Shin en nu een paar fazanten op de weg maar verder helemaal niets, zelfs geen herten. Volgens een lokale 'kenner' komt dat door de droge zomer, alle dieren zitten nu nog op de heuvels en komen pas naar de vlakten beneden als het weer wat natter is. We hebben geen idee of dat klopt maar als er op hogere plekken meer bronnen zijn, zou het kunnen natuurlijk.

Aan het einde van de woensdagmiddag komen we langs de Pluscarden abdij, in 1230 gesticht door koning Alexander II voor een vrij onbekende order, de Valliscaulianen. Later namen de Benedictijners het over maar na de reformatie werd het particulier bezit. Pas in 1948 kwam het weer in bezit van de Bendictijnse order en wordt het bewoond n gerestaureerd door monniken. Een deel van de abdij is toegankelijk voor publiek en je kunt er mooie wandelingen maken. Of een paar dagen in retraite gaan, daar zijn speciale kamers voor.