Een paar korte uitstapjes in Moray

Maar af en toe gaan we er even kort op uit want Iain en Cathy hebben ook honden en als Teije ergens allergisch voor is... dan maar liever naar buiten, de frisse lucht in. En fris is het wel als we naar Findhorn rijden, een klein plaatsje aan een grote baai. De plek is vooral bekend van de Findhorn Foundation, een spirituele gemeenschap waar een paar honderd mensen uit veel verschillende landen wonen, waarschijnlijk meer dan er Schotten zijn. Er worden vooral veel workshops gegeven die je leren hoe je spirituele waarden in je dagelijkse leven kan toepassen. Iedereen is er welkom.

Findhorn ligt niet ver van Forres waar we naar de Nelson Tower rijden. We komen voorbij een prachtig kasteeltje dat gewoon in een woonwijk staat, ongelooflijk. De Nelson Tower staat op de top van Cluny Hill en torent hoog boven Forres uit. De toren werd gebouwd als een gedenkteken voor admiraal Lord Nelson, een soort volksheld in de 18e eeuw die er mede voor zorgde dat het Britse Rijk de overhand kreeg op alle oceanen. Als admiraal op een schip schijnt hij wel vaak zeeziek geweest te zijn. In 1794 verloor hij bij Corsica het zicht in zijn rechteroog. Toen hij bij de slag van Denemarken als vice-commandant opdracht kreeg zich terug te trekken, dacht hij dat de strijd nog wel gewonnen kon worden. Hij keek met zijn blinde oog door de verrekijker naar het commandoschip en zei: ik zie geen signaal. Hier is de uitdrukking 'to turn a blind eye' vandaan gekomen. En uiteraard won hij de zeeslag.

De toren wordt beheerd door vrijwilligers en we zijn er net op een tijd dat de toren te bezoeken is (tussen 2 en 4). Ik zie de klim niet zo zitten want de wandeling door het bos hier naartoe was al lang genoeg en af en toe steil. Maar Teije sjokt naast de gepensioneerde man naar boven en gelukkig heeft de oude man heel veel te vertellen over de geschiedenis van de toren en Forres zodat ze rustig omhoog gaan. De toren is 21 meter hoog en heeft 93 treden, een steile klim, maar van boven heb je wel een schitterend 360-graden uitzicht op Forres, de Findhorn baai en de bossen om de toren heen.

Daarna wandelen we nog even over het terrein van Kinloss Abbey, dat ooit een van de grootste en rijkste cisterziënzer abdijen was. Met de komst van de reformatie verloor de abdij haar macht en in 1650 werden veel stenen van de abdij verkocht aan Oliver Cromwell voor de bouw van een citadel in Inverness (ruim 10 jaar later moest die alweer afgebroken worden op last van de regering). Rondom de ruïne is nu een openbare begraafplaats. We komen tijdens de rondrit in de buurt nog een paar leuke huisjes tegen en gaan dan gauw weer naar Beauly terug.

Op een van de andere dagen rijden we wat verder langs de noordkust, tot aan Findochty, een voormalige vissershaven. De mensen werken nu vooral in de olie en gasindustrie. De beschutte haven is er nog steeds maar wordt nu vooral door pleziervaartuigen gebruikt. De Schotten spreken hier een apart dialect dat Dorisch wordt genoemd. Het is nog lastiger te verstaan dan de uitspraak van een 'gewone' Schot.

De kust voor Findochty is rotsachtig en veel van de rotsformaties hebben bijnamen gekregen. In 1901 werden in een grot langs de kust botten van dieren gevonden die als werktuig waren gebruikt. Ze werden gedateerd van de prehistorische tijd tot aan de middeleeuwen. Enkele maanden erna werden de rotsen afgegraven om huizen van te bouwen en alle sporen zijn verdwenen.

Vanuit Findochty rijden we zuidwaarts in de richting van Huntly wanneer we de Rothiemay steencirkel in een weiland zien liggen. Ze worden de standing stones genoemd maar het opvallendste detail is de recumbent of liggende steen, maar liefst 20 ton zwaar. Hoeveel stenen er oorspronkelijk gestaan hebben weet ik niet, er staan er nu nog 4. Teije, die zo dol is op dit soort prehistorische monumenten kan echter niet dichterbij komen want de stenen staan in een weiland met koeien en daar is hij nogal bang voor. Zelfs het feit dat er symbolen in de grote steen zijn gegraveerd zijn dan niet voldoende motivatie.

Wat minder gevaarlijke dieren zien we een dag later: een metalen adelaar in een tuin en een dode uil. Dit is meteen het enige wild dat we deze vakantie zullen zien. We weten niet precies waar het was want die dag deed de gps op de camera het weer eens niet. Vroeger schreven we vaak in een notitieblokje op waar we foto's maakten, nu vertrouwen we helemaal op de gps en als dat ontbreekt hebben we vaak geen idee meer als het niet om een bekend monument of stadje gaat.