Het oosten van Mull

We zitten hier wel op een mooie plek maar ook een uithoek van het eiland. Over de bergrug die het zuiden van Mull domineert rijden we naar het oosten en het duurt ruim een uur voordat we daar aan de kust zijn. Na de regens van gisteren is het gelukkig weer droog en voor we naar kasteel Duart gaan, lopen we eerst langs het strand dat hier met zeewier overdekt is en zoeken naar schelpen. Dan gaan we door naar het kasteel waar een soort bosje is waar we door heen kunnen lopen, niet echt een kasteeltuin. Het wordt het millenium wood genoemd, geplant in 2000.

Het vierkante kasteel ligt op een rots aan de zee waar de Sound of Mull, Loch Linne en de Firth of Lorne samenkomen, dus een ideale plek om de wateren in de gaten te houden en het eiland te waarschuwen voor indringers. In eerste instantie stond er alleen een dikke muur (13e eeuw) die een binnenplaats beschermde, pas later werd de rest van het kasteel eromheen gebouwd. Ik beschouw kastelen als interessante historische overblijfselen (misschien het jochie in mij dat nog steeds een ridder wil zijn) maar in werkelijkheid kregen de Schotse kastelen en hun inwoners heel wat geweld te verduren.

Ook dit kasteel is een aantal keren belegerd geweest en veroverd en gedeeltelijk verwoest. In 1911 is het gerestaureerd maar het was duidelijk opnieuw toe aan herstel want het kasteel staat in de steigers en wordt opnieuw aangepakt. Van binnen kun je nog redelijk goed zien hoe de indeling vroeger was.
In de 18e eeuw is het een tijdje de basis voor regeringstroepen geweest en op een klein veldje liggen de graven van soldaten en hun gezinnen uit die tijd.

Vanaf de rots waar Duart kasteel staat, zien we in de verte nog een kasteel liggen: na enig zoeken blijkt het Torosay kasteel te zijn dat een grote en mooie tuin heeft die toegankelijk is voor het publiek (tenminste in 2015). In 2008 vond men hier de oudste fles Veuve Cliquot champagne ontdekt uit 1893. De fles zit nog steeds dicht en wordt nu tentoongesteld.
Maar geen verhalen over spoken en geesten, ook al niet bij Duart kasteel, terwijl die meestal onlosmakelijk verbonden zijn met Schotse kastelen.

De zee-engte bij Duart kasteel is vrij nauw, ideaal voor de verdediging van het eiland. Vooral in de tijd dat de vikingen of Noormannen hier rondvoeren en hun rijken stichtten, was dit een belangrijk strategisch gebied.
Nu vaart de ferry erdoorheen met op de achtergrond de Lismore vuurtoren op Eilean Musdile eiland die de scheepvaart helpt in de Sound of Mull. We zitten nu ook weer op een soort schiereiland en aan de zuidkant komen we bij een volgende grote baai, Don Bay.

De hele zuidkant van het eiland bestaat uit een lange bergrug en de toppen zitten allemaal verscholen in de wolken. Er zijn nog 2 schiereilanden aan de zuidkant van het eiland en ik rijd er alle wegen af in de hoop nog wat leuks of interessants tegen te komen. Maar we zien voornamelijk wat kleine nederzettingen of een eenzaam huis zoals hier aan de voet van een berghelling. Ik heb wel het geluk dat het allemaal erg smalle wegen zijn, die vind ik altijd leuk om te rijden. Op de een of andere manier zie je dan meer van de omgeving omdat je beter op moet letten, of juist omdat je wel wat langzamer moet rijden.

Behalve baaien en zee-engtes heeft Mull ook nog een paar grote zoetwater lochs en langs een ervan, Loch Uisg zien we dit leuke huisje, Ben Craig Lodge. Het huisje ligt er prachtig met overzicht over het meer en je kunt het per week huren. Reken op een minimumprijs van 1000 pond maar het heeft wel 5 slaapkamers. Wij vinden het vooral een grappig huis, dat gebouwd is in de Bryce baronial stijl, genoemd naar een architect die de Schotse baronial stijl geperfectioneerd zou hebben. Die stijl wordt onder andere gekenmerkt door de hoektorentjes met een torenspits erop wat wij zo leuk vinden.

We zitten nu vlakbij Lochbuie en hier is een steencirkel die ik niet ga overslaan (geen idee hoe ik gisteren eentje over het hoofd heb kunnen zien). Maar eerst parkeren we auto om naar kasteel Moy te wandelen. Bij de parkeerplaats staat een klein pyramide-vormig monument om de kroning van Edward VII in 1902 te herdenken. Maar dat gebeurde in Londen dus ik heb geen idee waarom er hier dan een monument voor staat. Een wandelpad brengt ons verder langs de kust naar het kasteel.

Langs de weg staat nog een schattig kerkje, de St. Kilda, genoemd naar ... nee, er is geen heilige met de naam Kilda bekend, hoe Keltisch het ook klinkt. Er is wel een eilandengroep met die naam, misschien dat daar een connectie mee is. Binnen is een oud keltisch kruis te zien dat bij opgravingen is gevonden. Kasteel Moy staat nog een eindje verderop en is een 15e eeuws torenhuis. Het mysterie van dit kasteel is dat er een bron is die boven zeeniveau ligt en toch altijd vol water staat. Zouden de Schotten al eens aan regenwater hebben gedacht dat hier genoeg valt?

Dan zie ik een steencirkel in het weiland staan en parkeer langs de weg. Door een drassig weiland loop ik er naar toe en kom met natte voeten aan. Het is een kleine cirkel met minimaal 2 ringen en de meeste stenen liggen plat op de grond. Het valt me een beetje tegen en pas als ik thuis de foto's bekijk, kom ik erachter dat dit een heel andere steencirkel is! De echte Lochbuie standing stones heb ik gewoon gemist, hoe is het mogelijk! Ik ben zeker een beetje uit mijn prehistorische doen.

De tocht door het weiland terug wordt ik nog natter want het begint ook nog eens te regenen. We besluiten maar terug naar huis te rijden en als we daar zijn wordt het ineens weer droog. We gaan nog even naar de winkel in de buurt, maken wat eten en nestelen ons dan in de serre vanwaar je de hele omgeving kan bekijken.

De lucht verandert om de paar minuten terwijl de wolken met verschillende snelheden door de lucht drijven. En als de zon daalt krijgen we een prachtig kleurenspel te zien van de wolken die van onderen worden belicht. Een zonsondergang kun je het niet noemen want de zon zelf krijgen we niet te zien.
En weer een kaartje van de route van vandaag hoewel we ook nog wat doodlopende weggetjes erbij hebben gepakt..