Het noorden van Mull

We hebben heerlijk geslapen in dit grote huis, het grootste dat we ooit gehuurd hebben. Na een zelfgemaakt ontbijt verkennen we eerst de omgeving, even uitzoeken waar een winkel is en waar we in de buurt koffie kunnen drinken of wat eten als we daar zin in hebben. Een verzameling huizen iets verderop vormt het dorp Bunessan waar 1 hotel met pub en restaurant staat, een winkeltje en een café. Alles wat we nodig hebben en we doen meteen wat boodschappen voor de komende dagen.

Dan rijden we om loch Scridain heen. Het eiland Mull heeft niet echt een duidelijke vorm, het is een samenraapsel van schiereilanden die alle kanten uitsteken, om de vele inhammen heen. Door die onregelmatige vorm heeft het bijna 500 kilometer kustlijn. Wij zitten op een lange uitloper in het zuidwesten van het eiland en vandaag gaan we het noorden verkennen. Het eiland heeft een oppervlakte van 875 vierkante kilometer maar er wonen hooguit 3.000 mensen, erg dunbevolkt dus.

Omdat we hier nog nooit geweest zijn, heeft Teije heel wat wegen af te strepen op zijn kaart en al natuurlijk horen de doodlopende wegen daar ook bij. Ten noorden van loch Scridain vinden we al eentje die naar de Mull Eagle Watch leidt. Dit is het gebied van de zeearenden en je kunt er onder begeleiding van een ranger trektochten maken. De zeearenden werden in de jaren 70 weer ingevoerd en sinds 1985 broeden ze op Mull. Wij maken op eigen houtje een wandeling maar zien geen enkele zeearend en ook geen steenarend die hier ook zouden leven. De enige arenden die we zien zitten op deze bank. Wel mooi gemaakt!

Voor de kust van Mull liggen tientallen, misschien wel honderden, eilandjes, bewoond en onbewoond. Volgens tellingen bestaan de binnen-Hebriden uit 35 bewoonde eilanden en 44 onbewoonde die groter zijn dan 30 hectare. Maar we zien hier voor de kust al tientallen kleinere liggen. Het eiland waar we een groot landhuis op zien staan is ook maar heel klein en wordt vast niet bij de bewoonde eilanden gerekend. Vast een rijke stinkerd die een heel eiland voor zichzelf heeft... Jaloers? Nee, nou, misschien een heel klein beetje.

In de buurt van het gehucht Gruline zien we een bruin bordje dat naar het MacQuarie mausoleum wijst. Heel bijzonder is echter dat er boven 'The National Trust of Australia (New South Wales)' staat. In het mausoleum liggen Lachlan MacQuarie met zijn 2e vrouw en hun 2 kinderen begraven. Hij was geboren op het nabijgelegen eiland Ulva en vocht ondere in de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog (tegen de onafhankelijkheid uiteraard), tegen Napoleon maar ook tegen de VOC. Uiteindelijk was hij van 1810 tot 1821 de laatste gouverneur van Nieuw Zuid Wales en daar schijnt hij zoveel voor het land gedaan te hebben dat hij zelfs de bijnaam 'De vader van Australië' kreeg.

Langs Loch Na Keal rijden we naar de plek waar de ferry naar Ulva vaart. Een haven kun je het niet noemen, de weg eindigt gewoon in zee waar de ferry aanlegt. Omdat wij nog genoeg op Mull te bezichtigen hebben kijken we alleen even naar het pontje dat in een paar minuten van de ene naar de andere kant vaart. Er gaat welgeteld 1 mevrouw met de boot mee naar Ulva. Door het gebrek aan passagiers zal het wel niet uitkunnen om hier en brug te bouwen.

Niet veel verder komen we de Eas Fors Falls tegen, een waterval die pal langs de weg (B8073) ligt. De waterval bestaat uit 3 delen waarvan 1 deel vanaf de weg te zien is en de andere 2 delen onder de weg lopen. Wij zien deel 1 en 2 dat uitmondt in een klein meertje. Het laatste stuk zien we verderop verdwijnen maar om dat stuk vanaf het strand te zien, zouden we een heel eind moeten teruglopen want de rotsen zijn hier veel te steil en te gevaarlijk om af te dalen. De naam Eas Fors Falls is wel grappig want alle 3 de woorden betekenen waterval: in het Gailic, Noors en Engels.

Langs de kust rijden we verder naar het noorden en zien bij Calgary een prachtig zandstrand liggen. Schotland heeft veel mooie zandstranden, het is alleen jammer dat het klimaat niet zo geschikt is om er te gaan liggen zonnebaden. Op het weer na, lijkt Schotland soms net op Griekenland: veel eilanden, veel ruige natuur, veel zee en kustlijn en de meeste mensen zijn net zo vriendelijk. Maar ja, dat weer! En Schotse Hooglanders hebben ze natuurlijk ook niet in Griekenland.

Het noorden van Mull bestaat voornamelijk uit ruige heidegronden en is vlakker dan de rest van het eiland. Door een groot deel lopen helemaal geen wegen want vrijwel alle dorpen liggen langs de kust en hebben wel een eigen haventje, zoals hier bij Croig in het noorden. In de verte zien we een monument, maar we hebben geen idee waarvoor. Mull heeft een lange geschiedenis, er zijn resten van bewoning van 8.000 jaar geleden gevonden en heel wat sporen van strijd en oorlogen. Genoeg redenen voor een monument.

Het mag dan wel vlakker zijn dan de rest van het eiland maar het is nog heuvelachtig genoeg. Duizenden jaren geleden werd hier landbouw bedreven getuige de vondsten in het binnenland. En zoals zoveel volkeren in het stenen tijdperk deden, werden hier ook steencirkels gebouwd en grote stenen rechtop gezet, de standing stones. En om de een of andere reden missen we in de buurt van Dervaig de Kilmore standing stones, een groep van 5 stenen waarvan nog 2 van 2,5 meter hoog rechtop staan. Niks voor Teije om zoiets te missen, die is helemaal gek op prehistorische sites.

Maar het volgende stukje geschiedenis dient zich al aan, het Glengorm kasteel, ook wel Sorn genoemd. Het landhuis werd in de 19e eeuw gebouwd door James Forsyth die niet erg geliefd was op het eiland doordat hij land opkocht en mensen hardhandig verjoeg, zelfs wanneer ze eigendomsaktes hadden. Nu is het kasteel een hotel met wat huisjes op het terrein. Een torenkamertje kost echter minimaal 300 pond voor 1 nacht, dat heb ik er niet voor over.

En dan komen we uit bij de hoofdstad van het eiland, Tobermory. Van afstand kunnen we al zien dat het een kleurrijk dorp is want veel van de huizen zijn in felle kleuren geverfd. Zouden ze dat doen om de sfeer wat vrolijker te maken als het somber weer is? We hebben dit verschijnsel op Skye en aan de westkust wel vaker gezien, net als in Ierland trouwens. Het werd in de 18e eeuw gebouwd voor de visserij maar is nu ook een belangrijke uitvalsbasis voor de toeristen die het eiland bezoeken.

In Tobermory staat ook de enige whisky distilleerderij van het hele eiland die de Tobermory single malt maakt. Maar er komt ook een minder bekende turfgestookte versie vandaan, de Ledaig, zoals de distilleerderij vroeger heette. Wij maken een wandeling door het kleurige dorp en nemen een pauze in één van de restaurants om een kop warme soep met wat brood te eten. Als het niet zo fris was zouden we natuurlijk graag in de baai gaan duiken naar het gezonken Spaanse galjoen vol goud dat hier volgens de legendes ergens in de modderige bodem moet liggen.

Daarna rijden we naar huis, een tocht van nog bijna 2 uur. Na een half uur begint het te plenzen en we komen de auto niet meer uit tot we thuis zijn. In de stromende regen moet ik ook nog het hek openmaken en we komen kletsnat binnen. Gauw de kachel aan en dan nestelen we ons in de serre waar we naar de voorbij-jagende wolken kijken die de lucht aardedonker maken. Als we naar bed gaan regent het nog.