Vrijdag 24 mei, rondrijden in Galloway
Onze laatste dag in dit gebied en ik heb nog wel wat wegen te rijden maar Lies is er wel een beetje zat van. En ik moet toegeven dat we niet veel verrassende nieuwe dingen hebben gezien. Ook al vinden we al het natuurschoon van Schotland wel mooi, dit is wel een saai stukje Schotland. Er zijn best leuke en interessante dingen te zien maar wanneer je alles wilt zien blijkt het grootste deel toch een beetje saai, tenminste hier.
We gaan eerst naar Sorbie tower, een 15e of 16e eeuwse toren die door de familie Hannay werd gebouwd en een nabijgelegen houten motte verving. Maar ook hier is weinig meer dan een ruïne van overgebleven. Een bordje bij de toren claimt dat alle mensen met de achternaam Hanna, Hannah, Hannay of Hanney waar ook ter wereld hier naar hun roots moeten zoeken.
Het kasteel werd tot 1740 bewoond en wordt nu beheerd door de clam Hannay Society.
Het kasteel werd tot 1740 bewoond en wordt nu beheerd door de clam Hannay Society.
Daarna volg ik de nog niet aangestreepte weggetjes op de kaart en probeer er zoveel mogelijk te rijden en dat brengt ons nog langs een paar aardige kustdorpjes waar we wat rondlopen maar veel spectaculairder dan dat wordt het vandaag niet. Nee, dit is geen gebied waar we zo weer een week zouden kunnen zitten. Misschien dat het anders is als je hele dagen wandelt, maar wij zijn niet zulke lopers.
Volgens onze aantekeningen hebben we veel meer gedaan en gezien dan we hier beschrijven, maar helaas zijn we deze foto's ook kwijt. Zo zijn we naar het edelsteenmuseum in Creetown geweest en hebben een aantal tuinen bezocht, maar we hebben niet opgeschreven welke.
Vandaag zijn we niet al te laat terug bij huis en ik heb ooit nog een keer 1 dag nodig om de laatste wegen af te rijden maar dat komt (hopelijk) wel een keer. Lies zit binnen, veilig tegen de midges en ik ga nog even buiten op de veranda zitten.
Zaterdag t/m maandag 25 - 27 mei, door Galloway terug naar huis
De laatste dagen van de vakantie zijn alweer aangebroken en we zijn ook wel blij dat we dit gebied achter ons laten. We hebben best mooie landschappen gezien zoals overal in Schotland en leuke dorpjes maar eigenlijk heel weinig bijzondere dingen of zaken die ons verrasten. En dat hebben we elders in Schotland eigenlijk altijd wel. Dus, verwend als we zijn, noemen we dit een 'saai' stukje Schotland. Nu hebben we ons beperkt tot het gebied van Newton Stewart tot de zuid- en westkust maar we zijn nog geen 10 kilometer naar het oosten gereden of we worden al verrast door een verborgen torentje/monument langs een bosweggetje. En een paar kilometer verderop een ons onbekend kasteeltje. We kijken elkaar eens aan: zo dicht bij de verrassingen zaten we dus!Mar mij ging het uiteraard ook om alle wegen die ik op mijn kaart kon afstrepen en wat dat betreft kan ik tevreden zijn, de meeste heb ik gereden ook al betekende dat dat Lies alle windmolens van alle kanten heeft kunnen bewonderen (tja, daar had ze wat klachten over...). Maar door wegwerkzaamheden waren een aantal wegen afgesloten en we zullen ooit nog eens moeten terugkomen voor die laatste 50 kilometer.
We rijden zoveel mogelijk langs de kustweg van Galloway en ook vandaag zijn we de meeste foto's kwijt. Zo hebben we alleen bewijs dat we de Dundrennan abdij hebben bezocht. De abdij werd in 1142 gesticht en had tijdens de reformatie vernietigd moeten worden (het was toen al grotendeels een ruïne door oorlogsgeweld) maar dat weigerde de toenmalige beheerder. Van de originele toren die wqel 65 meter hoog geweets zou zijn, is helemaal niets over.
Het schijnt dat Mary I, Queen of Scots, hier haar laatste nacht in Schotland doorbracht (1568). Het jaar ervoor was ze tot troonsafstand gedwongen en werd gevangen gezet. Nadat ze ontsnapte verbleef ze in deze abdij waarna ze naar Engeland voer, weer gevangen werd genomen en uiteindelijk onthoofd werd. Het hele verhaal is vooral interessant als je meer wilt weten over de strijd tussen de katholieken en protestanten in Schotland en Engeland maar ook die tussen de twee landen zelf. Gelukkig is daar op internet veel over te vinden.
Na dit bezoek koersen we langzaam naar Gretna Green, de grens tussen Schotland en Engeland. Onze laatste nacht in Schotland hebben we al gehad want we hebben een kamer in het Pinegrove hotel in Carlisle aan de Engelse kant. En dan valt er weinig meer te vertellen: de dag erna naar Canterbury waar we in de Travelodge overnachten (en weer geen foto's van die leuke plaats!) en de ochtend erop vroeg met de boot van Dover naar Duinkerken en het laatste stuk naar huis.En, ook al was de reis wat saaier dan anders, we hebben ons prima vermaakt en zijn blij dat we weer naar Schotland geweest zijn. Volgend jaar weer!