Botanische tuin in Logan

Gisteren waren we al bij Port Logan maar te laat om de botanische tuinen nog te bezoeken dus dat is ons eerste reisdoel vandaag. De tuinen schijnen erg bekend te zijn en geopend van half maart tot eind oktober voor het publiek, hoewel je 's winters wel door een gedeelte ervan kan wandelen. De entree is £ 5,50 (in 2018 65,0 voor een volwassene). Het is ook mogelijk om wandelingen met een gids te maken.

Logan Botanical Gardens is een dependance van de Royal Botanic Garden Edinburgh en wordt de meest exotische botanische tuin van Schotland genoemd, met een bijna subtropisch klimaat waardoor het ideaal is voor planten en bomen die normaal alleen op het zuidelijk halfrond groeien (zo claimen ze zelf). Dankzij de warme Golfstroom die hier vlak langs de kust loopt, vriest het er zelden en is het warmer en natter dan het normaal zou zijn.
Wij zijn vooral verrast door de grote hoeveelheid hoge palmen.

Lies is dol op palmbomen en heeft in heel wat landen al zaadjes verzameld om ze thuis proberen te laten ontkiemen maar dat is niet gelukt. Nu bewonderen we ze dus maar op de plekken waar ze staan en het is toch wel fantastisch om in een land als Schotland, waar het vaak toch kouder is dan in Nederland, zoveel palmbomen bij elkaar te zien.

Behalve palmbomen zijn er natuurlijk ook veel planten en er is een ommuurde tuin vol kleurrijke exoten. En er zijn meer dan 50 soorten eucalyptussen te zien en natuurlijk is er ook een visitors centre waar meer informatie gegeven wordt over de tuinen en de geschiedenis ervan. Er wordt nog steeds onderzoek verricht.
Het is lekker weer met veel zon en wij genieten volop van ons bezoek.

Daarna gaan we naar het noorden en ik kan weer heel wat wegen afstrepen op mijn kaart. Lies noemt het een obsessie en ik ben bang dat ze wel een beetje gelijk heeft, maar ik vind het land zo mooi en wil echt alles zien... En heel vaak zien we daardoor hele verrassende dingen maar vandaag niet. Lies klaagt wel over de windmolens die ze gisteren ook al van een andere kant zag.

Naarmate we naar het noorden rijden worden de rotsen langs de kust wat lager maar we kunnen niet gemakkelijk bij het strand komen. Ik rijd steeds een stukje langs de kust, dan weer inlands en het volgende weggetje weer terug naar de kust. Maar dat lukt niet altijd. Een aantal wegen is afgesloten voor wegonderhoud en dat duurt minimaal een paar weken. Jammer voor Lies, maar dan moeten we toch ooit nog eens terug naar dit gebied want het gaat wel om minstens 20 kilometer weg!

Aan de noordkant van het schiereiland rijden we naar de Corsewall vuurtoren die nu gebruikt wordt als romantisch hotel en waar je bijvoorbeeld je bruiloft kan houden. Maar als niet-gast kun je wel het restaurant bezoeken wat wij dan ook doen. Voor een kamer in dit hotel betaal je al snel meer dan £ 200 per nacht. Dat geven we dan toch liever aan andere dingen uit.
Even verderop komen we door een dorpje met een prachtige tuin vol beelden en beeldjes, zo'n beetje het meest verrassende dat we deze week te zien krijgen. En laten we daar nou net de foto 's van kwijt zijn!
Hierna rijd ik kriskras over het schiereiland langzaam richting Newton Stewart, mijn kaart weer een stuk gevulder.

Vandaag beginnen we langs de kust van Luce Bay aan de westkant van het schiereiland The Machars. Daar zijn ze bezig met het versterken van een dam die de kust moet beschermen, een hele klus zo te zien.
En daarna is het (alweer) weggetjes afrijden en kijken wat we tegenkomen.

Langs de A747 komen we langs Chapel Finian, de miezerige restanten van een 11e eeuwse kapel die waarschijnlijk werd opgericht door pelgrims die de Whithorn pelgrimroute liepen. Het kapelletje is gebouwd in Ierse stijl en gewijd aan Sint Findbar (of Finian), een Ierse heilige uit de 6e eeuw. Om het gebied van de kapel liep een muur en daarbinnen werd ook een houten huisje voor de priester gebouwd en was er een bron en een begraafplaats.

Vlak voor Port William slaan we linksaf naar de Druchtag Motehill. Een motthill of motte is een aangelegde aarden heuvel waarop vaak een torenvormig gebouw werd neergezet, het mottekasteel. Hier heeft ooit een houten toren gestaan maar dat is later nooit vervangen door een stenen kasteel. Zulke torens waren niet alleen ter verdediging maar ook om de status van de heerser aan te tonen of zetelde het lokale bestuur er. Deze heuvel is 6 meter hoog en er zijn ongeveer 250 bekend in Schotland.

Dan verkennen we het binnenland van the Machars verder maar veel interessants komen we niet tegen. Wel veel slechte wegen die nodig aan onderhoud toe zijn en op veel plekken zijn de gaten al uitgeboord, klaar om er nieuw asfalt op te storten met een bordje 'ramp' erbij. Als je er te hard overheen rijdt kunnen het inderdaad rampen voor je banden zijn. Ook hier zijn weer wat wegen afgesloten voor onderhoud zodat Teije dit deel van zijn kaart niet helemaal gevuld krijgt.

Als we dan eindelijk alle wel toegankelijke wegen hebben gehad, rijden we naar de abdij van Glenluce, een cisterciënzer abdij uit de 12e eeuw. Na de reformatie in de 16e eeuw verloor de abdij al snel zijn betekenis en werd de abdij onder andere als steengroeve gebruikt voor een nabijgelegen kasteel (Castle of Park).
Robert the Bruce schijnt hier enige tijd te zijn geweest op zijn pilgrimstocht naar St. Ninian's graf in Whithorn, vlak voor zijn eigen dood in 1329.