Naar de Mull of Galloway

Maar eerst gaan we een standing stone bekijken, de enige overgebleven steen van een grotere cairn. We moeten een halve kilometer door de weilanden lopen om bij het Cairnweil viewpoint te komen en gelukkig voor Teije lopen er geen koeien los.
Daarna rijden we naar het zuiden en in Ardwell blijkt maar weer wat voor invloed de Golfstroom heeft want hier kunnen palmbomen in de tuin groeien. Ik ben jaloers...

Langs de oostkant van het schiereiland rijden we naar de zuidelijkste punt, de Mull of Galloway. Dit is tevens het meest zuidwestelijke puntje van het Schotse vasteland, als je al over vasteland kunt spreken en er staat uiteraard een vuurtoren. Ik geloof dat we alleen het meest noordwestelijke plekje nog niet hebben gezien. Er staat een stevige frisse wind en een sjaal en dikke jas zijn wel nodig.

De kust bestaat uit hoge en steile rotsen en op de wanden ervan moeten onder andere papegaaiduikers, puffins in het Engels, nestelen maar die krijgen wij niet te zien zoals we ook nog nooit dolfijnen hebben gezien in Schotland. En ze moeten toch wel opvallen met die kleurige snavels. Het hele gebied hier is een natuurreservaat.

Een eindje voor de vuurtoren is een restaurant en omdat de zon toch lekker schijnt gaan we er in de zon en uit de wind zitten om een bakje koffie te drinken. Vanaf deze plek kunnen we ook goed zien hoe hoog we op de rotsen zitten en hoe steil die naar beneden lopen.

Als we dan een stukje in de buurt gaan wandelen, vooral omdat we zo graag die puffins willen zien, worden we bijna omvergeblazen door de wind.
Een tijdje nadat we hier wegrijden, bedenkt Teije zich ineens dat hij een kaart en een reisboek heeft laten liggen bij het restaurant. Gelukkig was het niet DE kaart waarop hij bijhoudt welke wegen we in Schotland al gereden hebben en het reisboek was ook niet zo geweldig, dus we gaan er niet voor terug.

Daarna wordt het weggetjes rijden want op dit schiereiland zijn we nog niet eerder geweest behalve dan 1 keer in Stranraer. Dat betekent dat Teije op de kaart bijhoudt welke wegen we al gereden hebben en ieder weggetje induikt dat nieuw is. Het betekent ook dat we heel vaak op een zelfde punt uitkomen of hele stukken terug moeten rijden. We doorkruisen daarbij allerlei plaatsjes die wel typisch Schots zijn maar niet bijzonder boeiend. Vlakbij Port Logan is een grote botanische tuin maar die gaan we morgen wel bezoeken, daar hebben we vandaag geen tijd meer voor.

Zo doorkruisen we het hele zuidelijke deel van de Rhins of Galloway tot we in Portpatrick aan de westkust aankomen
Het kost heel wat tijd om alle wegen in een gebied te berijden, neem dat van mij aan, en het is lang niet altijd even leuk of ontspannend op al die smalle wegen! En heel veel interessants zien we ook niet. Oh ja, hier een kasteelruïne in de verte en ik heb al heel wat windmolens gezien.

Vlakbij Port Patrick zien we zo'n typisch Engels/Schots caravanpark: een hele rij caravans vlak op elkaar gezet in strakke rijtjes op een kale vlakte. We kunnen het ons niet voorstellen dat mensen hier graag in een caravan zouden willen zitten en we zien er eigenlijk ook zelden mensen. Maar nu gaan wij meestal buiten de vakanties om naar Schotland, dus misschien is het hier dan wel overvol.

Portpatrick is wel weer een gezellig plaatsje dat gedomineerd wordt door een hotel dat vanaf een hoge rots neerkijkt op de haven en het dorp. Wij gaan in de zon bij The Waterfront zitten voor een warme kop soep en daarna rijden we rustig aan naar huis. Teije wil nog wat zijweggetjes meepakken maar ik verbied het hem, we zijn al heel wat uren op pad vandaag.