Wandelen en rondrijden op Arran

We worden wakker met een stralend zonnetje en we kunnen nu eens rustig bekijken hoe onze omgeving eruit ziet. Ons huisje ziet er van buiten ook leuk uit en we hebben een langgerekte tuin met achterin een groot kippenhok. De eigenaar laat de kippen overdag los lopen en ze zijn erg nieuwsgierig.
Naar het westen zien we boven de heuvels de eerste regenbuien al weer vallen, hopelijk blijft ons dat bespaard.

We besluiten om toch te gaan lopen naar Lamlash dat vlakbij ligt. Onderweg zien we het kunstwerk van een wegwerker die zeker iets te diep in het glaasje gekeken had toen hij de weg moest repareren.
Lamlash is qua inwoners het grootste plaatsje op Arran, een paar kilometer ten zuiden van Brodick waar de ferryboot aanlegt. De meeste huizen liggen aan de doorgaande weg voor de kust.

Tegenover het plaatsje ligt Holy Isle. In Groot Britannië liggen wel meer eilanden met deze naam en op dit eiland ligt een heilige bron met geneeskrachtige eigenschappen, in de 6e eeuw heeft een monnik hier in een grot gewoond en er heeft een 13e eeuws klooster gestaan. Het eiland is nu eigendom van de Samyé Ling Buddhist Community die een vorm van Tibetaans boedhisme uitoefenen.

Dankzij het warme water dat de Golfstroom aanvoert is het hier relatief warm vergeleken met andere plaatsen op dezelfde noorderbreedte en kunnen er zelfs palmbomen groeien. Ik heb vroeger wel eens zaadjes van palmbomen verzameld maar in Nederland lijken ze geen zin te hebben om te ontkiemen. Dan moet ik maar foto's maken van de plekken waar ze wel staan.

St. George's church is het hoogste gebouw in Lamlash maar wordt al sinds 1947 niet meer als kerk gebruikt. Er zijn plannen geweest om hem af te breken maar we hebben gelezen dat er nu toch renovatieplannen zijn.

De meeste huizen hebben een royale tuin met een palmboom erin. Ik vind de huizen hier sowieso wel erg leuk.

Langs het strand staan allemaal bankjes en ze zijn gesponsord door bewoners of oud-bewoners en vaak is alleen hun naam erop gegraveerd maar op eentje vinden we een gedicht over de tijd. Het grasveld voor het strand is ingericht als speeltuin en wandelparkje maar ligt er vandaag verlaten bij.
In het hele dorpje komen we eigenlijk maar weinig mensen tegen en al helemaal geen toeristen. Dat laatste vinden we helemaal niet erg.

Af en toe lijkt het te gaan regenen maar het blijft wonderwel droog. We lopen tot een eind voorbij het dorp en op de terugweg drinken we een bakje koffie in het Glenisle hotel.
Terug bij het huisje gaan we even in de tuin zitten om de kippen te voeren maar het is nog vroeg en droog dus we gaan ook snel weer op pad met de auto.

We volgen eerst de doorgaande weg naar het zuiden. We zijn nog nooit eerder op Arran geweest dus alles is nieuw. Dit huisje links staat te koop en vind ik erg leuk met het gras op het dak. ik ben benieuwd of ze ook vaak last van lekken hebben.
Langs de kust van Arran is erg veel begroeiïng, zeker in het zuiden dat wat lager is dan het noorden.

Kildonan is een plaatsje aan de zuidkant van het eiland maar je moet even van de doorgaande weg af anders rijd je er zo aan voorbij. In tegenstelling tot de andere stranden van het eiland is hier een groot zandstrand maar het weer is niet echt aanlokkelijk om daar gebruik van te maken.
Voor de kust ligt het eilandje Pladda waar zeehonden graag in de zon liggen en in de verte kunnen we de vulkaankegel Alisa Craig zien, ook een eiland.

Kilmory is een gehucht met een paar huizen, een kerk, een winkel en een postkantoor zoals zoveel kleine Schotse gehuchten. Bij de kerk lopen we even over de begraafplaats.

In het zuidwesten zien we de Ierse Zee en als het helder weer is kun je de kust van Noord Ierland zien liggen.

Het eiland werd al in de prehistorie bewoond en er zijn nog overal restanten van te vinden. Bij Kilmory gaan we naar Torrylin cairn, een grafmonument van meer dan 5.000 jaar oud. In de grafkamer zijn de botten van 6 volwassenen, een kind en een baby gevonden en het lijkt erop dat die over een langere periode begraven werden. De meeste stenen zijn geroofd en gebruikt voor de bouw van lokale huizen maar de omtrekken van de ingang zijn nog zichtbaar.

Blackwaterfoot ligt aan de zuidwestkust van Arran en schijnt ondermeer bekend te zijn omdat het een 12-holes golfbaan heeft, daar zijn er maar 2 van in heel Europa.
Onder de nevelige hemel ziet de zee er maar koud en woest uit hoewel het heel wat erger is als het echt stormt. In de verte zien we de kust van het Kintyre schiereiland.

Het blijft een mooi gezicht om te zien hoe de zon en wolken elkaar afwisselen boven de zee en we blijven een tijdje kijken maar het is wel koud en winderig. Het dorpje zelf is ook alweer uitgestorven en we rijden daarna het binnenland in.
Arran heeft 1 rondweg die om het hele eiland gaat (zo'n 90 kilometer) met in het midden een weg die het eiland doorsnijdt, de String. Hij is ca. 19 kilometer van Blackwaterfoot naar Brodick aan de oostkust.

Arran wordt ook wel Schotland in het klein genoemd: in het noorden de Hooglanden met een ruig bergachtig gebied en in het zuiden een wat glooiender en groen landschap. Ten noorden van deze weg ligt de Goat Fell, een berg van 874 meter hoog. Het is een mooie route die we deze week nog wel vaker zullen rijden. De weg gaat eerst omhoog en daalt dan weer af naar Brodick, niet de grootste maar wel belangrijkste plaats van het eiland omdat de ferryboot naar het vasteland er vertrekt.

Terug bij Lamlash gaan we weer even bij de kust zitten en je ziet dat we hier beschutter zitten, de zee is veel kalmer dan aan de westkust die vlakbij de open zee ligt.
Maar door al dat buiten zitten en ook het koude weer van de afgelopen dagen zijn we flink verkouden geworden en voor de zekerheid was ik alle zakdoeken maar uit die we bij ons hebben, je ziet ze hier hangen aan het traphek.