Langs de oostkust naar het noorden

Na het ontbijt hebben we de auto weer snel ingeladen en gaan we op pad. We hebben nog geen eindbestemming voor vanavond, we zien wel waar we uitkomen. Maar eerst wat touren en nieuwe plekken zien.
Vanuit Dunbar nemen we de kustroute naar het noorden en onze eerste stop is bij Tantallon Castle dat langs de kust ligt.

Kasteel Tantallon ziet er indrukwekkend uit als je aan komt lopen, een massief fort op de kliffen boven de Firth of Forth (dat is de zeearm die van de Noordzee tot voorbij Edinburgh loopt). Het was de woonplaats van de Douglas hertogen, een invloedrijk geslacht onder de edelen van Schotland. De muren zijn ontzettend dik (soms 4 meter!) en hoog maar na de derde en laatste belegering in 1651 werd het toch zodanig beschadigd dat men de plek tot een ruïne heeft laten vervallen.

Het kasteel dateert uit de 13e eeuw, dus na de invasies van de Noormannen waardoor het zich voornamelijk moest verdedigen tegen invallers vanuit het binnenland. De dikke muren waren prima bestand tegen de wapens die toendertijd in de mode waren maar niet tegen de zware artillerie uit latere eeuwen. Het is een interessant kasteel om te bezoeken en de toegang is maar 5 pond. Het wordt beheerd door Historic Scotland en hun eigendommen zijn meestal goedkoper te bezichtigen dan die van de NTS (National Trust for Scotland).

Het kasteel ligt erg mooi op de klif met op de achtergrond Bass Rock, een eiland dat nu een vogel-natuurreservaat is, maar ooit diende als staatsgevangenis. Het schijnt een soort Guantanamo Bay geweest te zijn waar de gevangenen erg onprettig werden behandeld; velen gingen er dood van honger, ziekte of verwaarlozing.
We begonnen ons bezoek met veel zon, maar na een uur begint de lucht te betrekken en gaat het regenen. Uiteindelijk moeten we door de buien door naar de auto teruglopen.

Maar al snel klaart de lucht weer op en we rijden verder langs de kust. Ook dit is voor ons totaal onbekend terrein en dus kan ik weer wat wegen afstrepen op de kaart. North Berwick vinden we niet zo interessant maar bij Dirleton zien we een paar leuke huizen. Schotland (en Groot Britannië in het algemeen) hebben ze in overvloed, van die 'ouderwetse' cottages. De oude huisjes worden niet vervangen door nieuwbouw maar wel van binnen gemoderniseerd en goed geisoleerd.

De vrijstaande huisjes vinden we nog het leukst. Wat zouden we graag in zo'n huisje willen wonen! Maar tja, een paar minuten later zien we een nog leuker huisje en een dag later een nog veel leukere, of een leegstaand kasteel dat we helemaal te gek vinden. Dus we blijven maar genieten van de huizen en kastelen die we zien, soms moet een droom gewoon een droom blijven, dan blijft het leuk.
Het is wel grappig om te zien dat steeds vaker op het platteland in Schotland nieuwe huizen weer gebouwd worden in de 'oude' stijl.

Uiteraard heeft Dirleton ook een kasteel, een ruïne waar we alleen even door het park lopen. Daarna rijden we door Edinburgh, zo veel mogelijk langs de kust, en steken bij Queensferry de brug naar het noorden over. Het is even wennen aan de drukte op de weg maar als we de brug over zijn gaan we snel weer van de snelweg af. Onderweg komen we nog meer kasteelpoorten en ingangen tegen.

Dan gaan we weer op zoek naar rustige en landelijke wegen. We zijn nu in de Ochill Hills, een strook van hoge heuvels die over de hele breedte van Schotland lopen, ten noorden van de lijn Glasgow - Edinburgh. Wij zitten nu nog in het relatief lage deel maar de meeste heuvels zijn tussen de 400 en 700 meter. En overal zien we koolzaadvelden, bedoeld om biobrandstof van te maken.
Het maakt dit stukje Schotland heel wat kleurrijker dan het vroeger was.

Op de rustige wegen komen we aardig wat dieren tegen, vooral konijnen en fazanten en die laatste krijgen we ook op de foto. Ze lopen rustig over de weg alsof die van hun is en dat is natuurlijk ook zo, het is hun territorium. Aan het einde van de zomer en het begin van de herfst zie je ze nog veel meer, dan zitten ze soms wel met 20 tegelijk op een klein stukje weg.

Daarna rijden we weer richting kust en in St. Andrews zitten we (met dikke trui aan) even op een terrasje waar we een ansichtkaart schrijven aan onze kleindocher, dat hadden we beloofd. Na een korte wandeling door de stad gaan we langs de kust naar het zuiden, waar we Balcomie house bekijken.
Volgens de legende woonde hier een generaal die zich stoorde aan het gefluit van een jonge minstreel. Hij greep hem bij de keel, stopte hem in een cel en vergat hem een week. Toen hij uiteindelijk ging kijken was de jongen van honger overleden maar uiteraard zwerft deze nu nog steeds als geest door het kasteel rond.

En nu het toch kastelendag is geworden bezoeken we Kellie Castle ook nog, iets meer het binnenland in, uit de 14e eeuw.
We gaan het kasteel dat er prachtig uitziet zelf niet in, maar de tuinen eromheen zijn prachtig om doorheen te wandelen. Opvallend is dat het heel ui-achtig ruikt in de lucht en het moeten wel die vele witte bloemen zijn die we overal zien. Het ruikt niet vies of zo, eerder heel verfrissend.

Daarna rijden we een stuk naar het noorden en voorbij Dundee beginnen we uit te kijken naar een hotel. Maar alles zit al vol of is veel te duur. Als we in een hotel met pub vragen is men erg behulpzaam, zoals we al zo vaak hebben meegemaakt in Schotland: het barmeisje gaat uitgebreid voor ons rondbellen, anderen neuzen door de gouden gids, maar dan worden we aangesproken door een man. Hij heeft onze vraag naar een kamer gehoord en heeft even gebeld met een kennis van hem. Hij drukt me de telefoon in handen en ik krijg instructies hoe te rijden. Even later zitten we in hotel The 19th Hole.
Voor 65 pond (95 euro) hebben we in ieder geval een goed gevulde minibar!