Via Applecross naar Craig bij Plockton

De westkust van Schotland is echt ons favoriete gebied, de vergezichten zijn prachtig, er zijn bergen en het is er onherbergzaam en verlaten op de vele schapen na en af en toe wat wild. Eerst hebben we een prachtig uitzicht op Loch Maree, een zoetwatermeer waarin uiteraard ook een monster schijnt te wonen, de Muc-sheilch (uitgesproken als Moek-Helluch). Nou ja, een beetje zichzelf respecterend loch moet natuurlijk wel een monster hebben... Loch Maree wordt door velen het mooiste meer van Schotland genoemd en we moeten toegeven dat het uitzicht mooi is zoals we erop af rijden, maar geloof ons, er zijn nog veel mooiere (kleinere) lochs.

Bij Torridon nemen we een doodlopende weg naar het noordwesten waar een aantal kleine dorpjes langs de kust aan Upper Loch Torridon liggen. Het is heerlijk rustig op de weg en de uitzichten zijn om te smullen. Ik probeer vaak zo'n beeld echt in mijn geheugen vast te prenten, maar in Schotland zien we zoveel van dit soort prachtige gebieden dat het moeilijk is ze allemaal uit elkaar te houden.

Gemakkelijker wordt het als je zo'n stalletje ziet, dat is minder overweldigend dan de wijdse natuur, maar wel heel veelzeggend: hier wordt nog vertrouwd op de eerlijkheid van de mensen. Pak wat je hebben wilt, weeg het en doe dan het vereiste geld in een potje. In Nederland was het geldpotje waarschijnlijk al snel verdwenen, maar niet hier. Inver Alligin was trouwens vroeger een echt smokkelaarsdorp waar illegaal whisky werd gebrouwen en verscheept.

We rijden de weg af tot we niet verder kunnen bij Lower Diabaig en we vragen ons af, zoals zo vaak in de afgelegen gebieden in Schotland, waar alle mensen die hier wonen van leven. Veel goedbetaald werk zal er niet zijn behalve veeteelt en visserij. Toch zien de huizen er welvarend en goed onderhouden uit. Uit gesprekken met mensen weten we wel dat de meeste Schotten erg ondernemend zijn en elk klusje aannemen dat ze kunnen krijgen.

We zijn zelf niet zulke lange-afstand-wandelaars, maar als we al langere tochten zouden willen maken zou het zeker ook hier zijn. Rond Torridon is de natuur echt ontzettend mooi al moet je in Schotland altijd rekening houden met plotselinge weeromslagen. Het ene moment kan het zonnig en lekker warm zijn, het volgende moment zit je in de mist en daalt de temperatuur snel. Iemand heeft ooit van Schotland gezegd: 'slecht weer in Schotland? Dat valt wel mee, eerder mensen die slecht gekleed zijn op het weer'.

Na dit omweggetje (dat toch algauw anderhalf uur kost) rijden we ten zuiden van Loch Torridon het schiereiland Applecross op. Grote waarschuwingsborden vertellen dat je erg voorzichtig moet zijn als je met een caravan hier de weg op wil. Applecross is niet de gemakkelijkste plaats om te komen maar wel de moeite waard. Er wonen maar een paar honderd mensen in dit uitgestrekte gebied en het biedt uitzichten die wij niet eens goed op de foto kunnen zetten.

Kleine nederzettingen, haventjes, bergen, zee en zandstranden, Applecross heeft het allemaal. Het klinkt wel als reclame, maar we zijn blij dat het er redelijk rustig is. In het plaatsje Applecross bezoeken we de kleine supermarkt om in ieder geval wat te eten te hebben voor het weekend, maar echt veel is er niet. Waar haalt de Applecross Inn dan al dat lekkere eten, geserveerd wordt door mooie roodharige Schotse dames die allemaal bij het familiebedrijf horen, vandaan?

Vanuit het dorp Applecross rijden we de bergen in over de Bealach Na Ba oftewel de Pas van het Vee. Dit is waarschijnlijk de indrukwekkendste pas van Schotland met scherpe haarspeldbochten en op de meeste plekken eenbaans. We hebben de weg nu al twee maal vanuit beide richtingen gereden en deze kant op is waarschijnlijkst wel het mooist met uitzicht op Loch Kishorn wanneer je naar beneden rijdt. Maar veel tijd om te genieten is er niet en op een enkele parkerplaats na ben je vooral met de weg bezig en eventueel tegemoet komend verkeer. Op de foto staat de pas gezien vanaf de andere kant van loch Kishorn.

En dan zijn we al snel bij Craig Highland Farm waar we een huisje hebben gereserveerd voor een week (£ 306). Mensen die er al eerder zijn geweest, hebben ons gemaild hoe prachtig het er moet zijn en we zijn zeker niet teleurgesteld. We krijgen te horen dat de sleutel in de deur zit en waar we moeten parkeren. Dan moeten we nog 100 meter lopen, over een onbewaakte spoorwegovergang om bij een karakteristiek stenen gebouw te komen. De rechterhelft is van ons.

Van binnen is het allemaal klein en kneuterig, maar oh zo leuk! En voor we het weten hebben we 2 lama's voor deur die even komen kijken welke rare snuiters nu weer langs komen. De kachels binnen staan al aan, helaas is dat wel nodig want het is snel kouder geworden.

Ons uitzicht is op Loch Carron, met twee kleine eilandjes ervoor en een stenenstrand. Zet er nog eens een paar lama's bij, wat bergen op de achtergrond en je hebt een idyllische plek. We hebben vanavond zoveel foto's gemaakt dat we niet weten welke we moeten uitkiezen om hier te laten zien.

Nadat we ons hebben geïnstalleerd in het huisje gaan we het strand op en er valt heel wat te zien en te vinden. Al snel hebben we onze handen vol met schelpen en mooie stenen. Wel heeft Lies nog een rare aanvaring met de kleinste lama: die komt op haar afrennen en stopt vlak voor haar neus, zo ongeveer op 10 centimeter afstand, haar brutaal aankijkend. Lies kan er even niet om lachen en doet een stap terug. En dat terwijl ik meestal de bangerik ben wanneer het assertieve dieren betreft!

Buiten is het droog maar koud, maar binnen de dikke muren van het huisje met de kachels aan is het heerlijk. Maar zelf ben ik graag buiten als we op vakantie zijn en de mogelijkheid hebben. Dus heb ik een dikke winterjas aan en loop wat rond. Aan de achterkant van het huisje is een brede vensterbank (die muren moeten wel een meter dik zijn!) waar ik lekker kan zitten lezen. Ik weet het nu nog niet, maar daar zal ik nog heel wat vaker zitten om te schuilen voor de regen de komende dagen.