Lies & Teije's reis website
Verbranden op het strand van Girvan
-
- Albanië
- Andorra
- België
- Bosnië-Herzegovina
- Bulgarije
- Cyprus
- Denemarken
- Duitsland
- Finland
- Frankrijk
- Gibraltar
- Griekenland
- Groot Britannië
- Hongarije
- Ierland
- Italië
- Kroatië
- Liechtenstein
- Luxemburg
- Monaco
- Montenegro
- Nederland
- Noord Macedonië
- Noorwegen
- Oostenrijk
- Polen
- Portugal
- San Marino
- Schotland
- Servië
- Slovenië
- Slowakije
- Spanje
- Tsjechië
- Vaticaanstad
- Zweden
- Zwitserland
- --------------------
-
- Alle puzzels
- --------------------
- Albanië
- België
- Bosnië-Herzegovina
- Cyprus
- Denemarken
- Duitsland
- Egypte
- Finland
- Frankrijk
- Gambia
- Griekenland 2014
- Groot Britannië
- Hongarije
- Ierland
- Italië
- Kroatië 2003
- Luxemburg
- Marokko
- Montenegro
- Noorwegen
- Oostenrijk
- Polen
- Portugal
- Schotland 2000 - 2003
- Slovenië
- Slowakije
- Spanje
- Tsjechië
- Zweden
- Zwitserland
- --------------------
- Nederland
- Steden en dieren
- --------------------
Maandag 11 juni, verbranden op het strand van Girvan
Na ons poffertjes met ei ontbijt rijden we al snel naar de kust. Vandaag wordt een rustdag: het is prachtig weer, al snel loopt het kwik tegen de 28 graden en we zoeken een plekje langs het strand. Eten, drinken, boeken, we hebben alles bij ons. We rijden tot aan Girvan waar we een lang zandstrand voor ons alleen hebben. Het water is nog wel aan de koude kant, maar we zijn niet van plan echt te gaan zwemmen. Het is wel zo heet dat we regelmatig even moeten afkoelen in de zee.
Vanaf het strand hebben we uitzicht op Alisa Craig, de puist van een gedoofde vulkaan op 16 kilometer afstand die ruim 300 meter hoog is. Tijdens de Schotse reformatie in de 16e eeuw was het een toevluchtsoord voor katholieken. In de 19e en 20e eeuw zijn er steengroeven geweest waar een zeldzame vorm van micrograniet werd gewonnen. Hiervan werden onder meer curlingschijven gemaakt en in 2002 schijnt het Schotse vrouwenteam olympisch goud te hebben gewonnen met curlingschijven van dit eiland. Nu is het eiland een vogelreservaat en wonen er geen mensen meer.
In de loop van de middag verschijnen er wat meer mensen op het strand, de meesten om een wandeling met de hond te maken. Maar ook een aantal mensen met paardentrailers die vinden dat de paarden ook recht hebben op een uitje. Ze genieten er in ieder geval wel van, afwisselend spetterend in de zee en dan weer een eind rennen over het strand.
Aan het einde van de middag toeren we nog wat rond in de heuvelachtige omgeving en iedere keer als we naar de zee toerijden zien we weer Alisa Craig de achtergrond domineren. De rots (vertaald betekent Alisa Craig Elisabeth's rots) schijnt trouwens precies halverwege de vaarroute van Dublin naar Glasgow te liggen.
Op onze terugreis naar het hotel gaan we nog op zoek naar een aantal kastelen, waaronder Dundonald Castle vlakbij Kilmarnock. Zoals zoveel kastelen is het verschillende malen verwoest, afgebrand en weer opnieuw opgebouwd. De oudste delen van het huidige kasteel dateren uit 1371 door Robert II die toen koning van Schotland werd. Het is al na sluitingstijd dus we kunnen niet meer naar binnen.
Mijn huid wordt ondertussen wel steeds pijnlijker, dat heb ik nog nooit gehad van een paar uurtjes zonnen. Morgen zal het wel weer over zijn. Nu eerst de auto inpakken en vooral ook opruimen. Na 2 weken rondrijden is het net een huis waar al maanden niet is schoongemaakt!
Dinsdag 12 juni 2007, door de Borders terug naar huis
Het is niet te geloven maar Teije is echt verbrand! Hij heeft erg slecht geslapen en alles doet pijn. Ik heb wel eens een zonnesteek gehad dus weet hoe onprettig dat kan voelen. Maar hij heeft jaren in Afrika gewoond en is nog nooit verbrand. Nu dus voor de alereerste keer en dat in Schotland, dat gelooft nooit iemand. Tja, die oude huid kan dus niet alles meer verdragen...
Een beetje weemoedig ontruimen we de laatste kamer die we dit jaar in Schotland beleven. Niks vergeten? Nee, niks vergeten.We hebben gelukkig de hele dag nog voor ons en we gaan nog wat rondtoeren. Al snel hebben we het kale gebied van oost-Ayrshire doorkruist via de A70. Het is vandaag bewolkt en heel wat minder aangenaam dan gisteren.We (Teije dus) hebben weer zoveel mogelijk wegen uitgekozen die we nog niet kennen, maar tot we in The Borders zijn is het landschap niet echt geweldig. Maar ja, wij zijn natuurlijk wel weer verwend deze reis met prachtige Schotse uitzichten.
Ongemerkt komen we op een deel van de route die we ook de eerste dag hebben afgelegd, maar we merken het pas als we beseffen dat we deze foto's al vaker hebben gemaakt. Natuurlijk, we zijn bij Victoria Lodge bij het Talla reservoir.
Deze omgeving heeft ons toen verrast, we dachten altijd dat The Borders, de zuidelijkste provincie van Schotland nogal saai was. Maar deze weg bewijst het tegendeel, het is een bergachtig landschap vol verrassingen.
De volgende verrassing is het Tibetaans klooster Samye Ling waar we onverwacht langs rijden. Het staat wel op de kaart, maar daar hadden we niet zo op gelet. Wie verwacht er nou ook een Tibetaans klooster in Schotland?Het is het eerste Tibetaanse boeddhistische centrum in Europa, gevestigd in 1967 en ligt op zo'n rustige plek omdat je, zoals ze zelf zeggen op hun website, de innerlijke vrede het best kan vinden in een vredige omgeving.
En vredig is het hier zeker en een genot om even rond te wandelen. Jammer dat wij een afspraak met de boot hebben, anders waren we wel wat langer gebleven. Maar dat kan altijd een volgende keer nog. Er is een boeddhistische tempel en een hele mooie tuin. Ook kun je hier overnachten, zelfs als je verder niet meedoet aan de workshops die gegeven worden. Wat een idyllisch plekje, dat hebben die Tibetanen goed uitgekozen. En ze gaan er heel wat vrediger mee om dan de Schotten in hun bloedige geschiedenis hebben gedaan.
In Lockerbie maken we een korte lunchstop en we raken al snel aan de praat met een man aangesproken die ons wel naar het monument van de vliegtuigramp in 1988 wil brengen. We willen daar zeker nog eens naar toe, maar de tijd begint steeds meer te dringen en na een korte wandeling gaan we weer verder.
Het weer wordt er ook niet beter op en af en toe valt er al wat miezerregen. Bij Gretna Green kruisen we de grens met Engeland en nemen dan de weg naar Carlisle en vandaar de A69 richting oostkust.Deze route leidt vlak langs de muur van Hadrianus, ooit de noordelijke grens van het Romeinse Rijk, maar in plaats van een snelle verbinding blijkt het een grotendeels tweebaanse weg die maar niet opschiet. Bij Brampton stoppen we nog even om naar Naworth Castle te kijken maar daarna proberen we alleen maar op te schieten.
De auto staat (dit keer) op de handrem, dus we hoeven ons nergens zorgen over te maken. Maar net als iedere vorige keer is het weer zo jammer om afscheid te moeten nemen van Schotland, ook al weten we dat we volgend jaar weer gaan. Wat een fantastisch land waar we nu, na zoveel vakanties, steeds nog weer verrast worden!
© Teije & Elisabeth 2000 - 2024 
