Ayrshire en Dumfries

Het ziet er buiten mooi uit dus we gaan snel op pad. Dat we hier in 'Burns-gebied' zitten wordt al snel duidelijk door de vele monumenten voor deze bekendste dichter van Schotland uit de 18e eeuw. In Mauchline komen we deze frappante gedenktoren tegen, zomaar op een kruispunt. Na de dood van zijn vader heeft hij enige tijd in Mauchline gewoond.

Daarna rijden we naar het oosten en komen in een uiterst verlaten gebied terecht. Wij dachten dat alleen de Hooglanden zo uitgestorven waren, maar ook hier zien we maar zelden een dorpje en zelfs bijna geen losstaande bewoning. Het is een uitgestrekt en kaal gebied waar ooit veel kolenmijnen zijn geweest en hier en daar zien we nog wat bordjes van mijnbedrijven die nog wel in bedrijf zijn. We proberen wat foto's van het gebied te maken, maar we kunnen de leegheid niet goed vastleggen. Het is dat het bijna overal groen is, anders zouden we gedacht hebben op de maan verdwaald te zijn.
Veel wegen lopen hier ook niet en we komen zelfs vrijwel geen schapen tegen. We hebben al heel wat van Schotland gezien maar zijn verbaasd om dit lege landschap hier aan te treffen.Het in het gras vrijend stelletje aan het einde van een doodlopende weg zal er ook zo over gedacht hebben, maar ze hebben ons natuurlijk wel allang horen aankomen, vlak voor we naast hen moeten draaien om de weg weer terug te rijden. We zwaaien even maar persoonlijk vinden we het nog niet warm genoeg om even te gaan rollebollen op het gras. Na het mooie weer van gisteren hoopten we een beetje dat het vandaag ook zo zou zijn en dat we een leuk plekje konden opzoeken om een paar uur te gaan zitten. Maar de lucht trekt steeds verder dicht en de blauwe gaten zitten steeds ergens ver weg. Dus we rijden gewoon door om dit stukje Schotland verder te verkennen.

Verder naar het zuiden komen we weer in iets bewoonder gebied en langs het Drumlanrig kasteel. De meeste kastelen in Schotland hebben wel een huisspook, maar hier schijnt een gele aap rond te waren! Gelukkig zijn er ook nog 2 menselijke geesten. In het kasteel zijn veel schilderijen te bewonderen, waaronder een aantal Hollandse meesters en zelfs een Rembrandt (Lezende oude vrouw). Het kasteel (uit de late 17e eeuw) zelf vinden we wat te pompeus en we hebben er al zoveel van binnen gezien dat we deze overslaan.

Het dorpje Moniaive is een verademing na de leegte die we achter ons hebben, hoezeer we ook op rust zijn gesteld. Rond het dorp liggen diverse valleien en bossen waar je lekker kunt wandelen.
Het huis met de toren is geen kasteel, postkantoor, gemeentehuis of iets dergelijks; het is in de 19e eeuw gebouwd als villa, een gewoon particulier woonhuis met een toren erbij. Krijg daar tegenwoordig nog maar eens een bouwvergunning voor!

Omdat we nog steeds op zoek zijn naar een plekje blauwe lucht waar de zon misschien doorheen wil komen rijden we richting Loch Doon en komen we langs Brockloch Tower, alweer zo'n kasteelachtig huis dat je zomaar overal kunt tegenkomen in Schotland. Een duidelijk bord geeft aan dat het privébezit is en nieuwsgierigen niet welkom zijn. Pffff, wij zouden er niet eens willen wonen, zo op de lege vlakte...

Ondertussen is de temperatuur al wel lekker warm ook al zien we nog steeds geen zon en rijden we de weg langs Loch Doon in. Net als enkele jaren geleden staan de strandjes vol met campers en is het even zoeken om een rustig plekje te vinden. Een keienstrandje is al wat er voor ons rest, maar we hebben het rijk wel voor ons alleen en genieten er van de rust, de natuur en onze boeken. We hebben al weer zoveel rondgereden en gezien dat een beetje rust ook wel mag tijdens de vakantie.

Als we na een paar uur relaxen weer verder rijden zien we dat de lucht overal steeds blauwer wordt, behalve op de plek waar wij net hebben gezeten! Het is al na zessen dus nu moeten we echt nog even op zoek naar een winkel voor wat boodschappen. Maar in Maybole worden we natuurlijk weer afgeleid door de mooie gebouwen waaronder het Maybole kasteel. We maken een korte wandeling en gaan dan gauw richting Ayr, maar wel via binnenweggetjes die we nog niet eerder hebben gereden.

En zo komen we Ayr binnen via Alloway, de plek waar Robert Burns is geboren en waar we natuurlijk uitgebreid stoppen om de monumenten te bekijken ook al is alles al gesloten. Burns was een buitenbeentje in zijn tijd en ook al was lang niet iedereen (bv. de kerk) het met hem eens, toch werd hij op handen gedragen. Maar zoals met zoveel genieën heeft het zijn erfgenamen waarschijnlijk meer geld opgeleverd dan hemzelf. Hij is de bekendste dichter geworden omdat hij zijn gedichten ook echt in het Schots schreef en er zijn juweeltjes bij.

Burns vader is begraven bij de 'Auld kirk', de oude kerk waarvan het dak nu is verdwenen. Het is heerlijk om even rustig tussen deze oude graven te lopen en de grafteksten te bewonderen voor zover die nog te lezen zijn. Ook zijn er een paar grafstenen bij met bijzondere gravures zoals die op de foto rechts, een skelet die iets aangereikt krijgt door een engel of een ander wezen. En is het skelet nou fluit aan het spelen?

Tam O’Shanter is een verhalend gedicht van Robert Burns waarin een brug de belangrijkste lokatie was, de Brig O'Doon en uiteraard is er een herberg met die naam. Op de vlucht voor de duivel en zijn heksen die in de Auld Kirk betrapt werden door Sam gaat hij de brug over want iedereen weet dat heksen geen stromend water kunnen oversteken. Zijn paard moet helaas wel zijn staart missen omdat een heks die nog net heeft kunnen grijpen.

En op die middeleeuwse brug, waarschijnlijk bewaard gebleven door dit fantastische verhaal, staan we nu. We kennen het verhaal niet zo heel goed maar nu is het er heel wat vrediger en met zonlicht overgoten, heel anders dan de spookachtige nacht waarin Tam de brug overstak. Met zijn verhalen heeft Burns trouwens wel meer bruggen van de sloop gered.

Uiteraard is er ook een Burns monument in een Burns park, maar dat is nu gesloten. We lopen er wat omheen, want het is nu heerlijk weer om te wandelen. Weer een stukje Schotland waar we nog eens naar terug moeten tijdens openingstijden!

En natuurlijk lopen we nog even naar het geboortehuis van Robert Burns, een laag huisje waarbinnen nu een museum is gevestigd. Maar gesloten omdat we te laat zijn.
Eindelijk komen we dan in Ayr aan, parkeren de auto en gaan op zoek naar een winkel. Al snel worden we aangesproken door een blijde, duidelijk dronken, Schot die ons de weg wijst. Hij verontschuldigt zich nog voor zijn dronkenschap, maar ach, het was zo'n mooie dag en wat kun je dan beter doen dan lekker in de kroeg gaan zitten. Hij is totaal niet vervelend en wenst ons een goede dag, en wij hem, als we bij de winkel zijn aangekomen.

Meestal zie je ze als grote masten in de verte, ergens in een weiland en we staan er nauwelijks bij stil, maar dankzij deze bouwsels hebben wij wel overal stroom! Nu zit ik vlakbij zo'n mast en begin me dingen af te vragen: wie bouwt deze dingen eigelijk, hoe leggen ze die lange kabels erop, wie bepaalt op welke plek ze komen en krijgt de grondeigenaar er ook geld voor? En iedere vraag roept wel weer honderd nieuwe vragen op!