Naar Schotland, door de Borders

Omdat we alle tijd van de wereld hebben (om half 5 hoeven we pas in de haven van IJmuiden te zijn) rijden we de route langs de Afsluitdijk die morgen haar 75-jarig bestaan viert hoewel de viering al eerder deze week is geweest. Bij het Monument staat nu ook het standbeeld van ingenieur Lely, de minister van Waterstaat die ervoor gezorgd heeft dat de Afsluitdijk tot stand kwam. Het beeld stond voorheen altijd bij Den Oever maar is nu symbolisch in het midden geplaatst met het gezicht gericht op Lelystad.

Het is ondertussen begonnen te miezeren en er staat een stevige wind die nogal fris aanvoelt. We zijn benieuwd welk weer we dit jaar zullen krijgen in Schotland. Het is geen land waar je voor het mooie weer heen gaat, maar wij hebben het over het algemeen goed getroffen en behalve af en toe wat regen ook veel zonneschijn meegemaakt. Zonder het weer en de wolkenpartijen zou Schotland minder mooi zijn.
Aan de rand van het plaatsje Winkel zien we ineens torentjes voorbij schieten, een gebouw dat er wat Arabisch uitziet, maar er zijn geen stopplekken langs de weg, dus we kunnen lastig teruggaan voor een foto. Het zag er in de gauwigheid wel leuk uit, maar misschien vergissen we ons. Op internet konden we niet zo snel iets vinden wat het zou kunnen zijn. Zo worden we niet vaak verrast in Nederland, terwijl dat (voor ons als buitenlanders) in Schotland bijna dagelijkse kost is.

We zijn mooi op tijd voor de boot en de miezerregen is overgegaan in een constante regen. Even wachten, inchecken en op naar het café op de boot. Het is te guur om naar buiten te gaan. Net als we ons lekker gesetteld hebben wordt er iets omgeroepen. Meestal luisteren we daar maar met een half oor naar, maar nu wordt toch echt onze naam en hutnummer genoemd. Of we even naar de infobalie willen komen. Je schrikt dan toch even, want wat kan er allemaal mis zijn? Gewoon niet speculeren (zeker niet over de 'ergst' mogelijke dingen) en gewoon naar de balie lopen en vragen wat er is. En gelukkig, het stelt bijna niets voor: we zijn vergeten de auto op de handrem te zetten, waarschijnlijk in de hectiek om de spullen te pakken en van het autodek af te komen. Normaal zet ik de auto zelfs op vlakke stukken altijd op de handrem. Ik word door een Aziatisch uitziend iemand meegenomen naar het afgesloten autodek om de handrem aan te trekken en er blijken er veel meer rond te lopen. Iemand moet een blikje Chinezen of Koreanen hebben opengetrokken die je verder nooit ziet als je met DFDS vaart!

Na een erg onrustige nacht (vlakbij de motoren en luidruchtige buren) worden we om 7 uur, lokale tijd dus 1 uur vroeger, gewekt door de intercom. Wij draaien ons nog een keer om en gaan pas een uurtje later naar boven voor een bak koffie. Ontbijten doen wij eigenlijk alleen maar in de vakanties, maar vandaag hoeven we nog niet zo nodig. We kijken al wel uit naar de fried en scrambled eggs de komende 2 weken. Eerst moeten we nog even geduld hebben met het ontschepen want de douane schijnt streng te zijn en we worden in kleine groepjes losgelaten op het vasteland van Groot Britannië.
Maar na zo'n 40 minuten mogen we eindelijk van de boot en al snel leidt de tomtom ons naar het noorden. Het links rijden voelt meteen als normaal. Meestal heb ik meer moeite om weer rechts te rijden als we terug in Nederland zijn.

We nemen dit keer een andere route vanuit Newcastle die ons voert door een gebied dat we nog niet kennen. Meestal rijden we vrij snel tot boven de lijn Edingurgh-Glasgow, maar dit jaar willen we toch eens beter bekijken hoe het zuiden eruit ziet, de provincie die The Borders heet. Bij Coldstream passeren we de grens met Schotland en vlakbij Kelso zien we ons eerste monument: de Smailholm Tower, het werk van een waarschijnlijk enigszins paranoide grensbewoner die zich goed wilde verdedigen. Het bouwwerk is al van verre en van alle kanten te zien.

We komen onderweg (na de A697 en de A698 nu de A699) de eerste typisch Schotse huisjes alweer tegen en in het plaatsje Selkirk zien we er een paar op een rij: gemetselde huisjes met torentjes en rondingen die we in Nederland veel te weinig hebben! De lucht is nog grauw en echt warm is het ook niet, maar het is tenminste droog. Maar even later komt de zon er al bij.
Na Selkirk begint het landschap al wat te veranderen, het wordt wat heuvelachtiger en de weg langs de rivier brengt ons langs leuke plaatsjes, zoals dit huisje bij Yarrowford.

Bij Mary's Loch ligt het dorp Tibbie Shields Inn, waar we een rustiek plekje langs de weg tegenkomen. Een meertje, een mooi gelegen herberg en een monument, in dit geval voor James Hogg, een Schotse schrijver die in de buurt (Ettrick) is geboren en vriend van Sir Walter Scott.

Het meer ligt er prachtig bij, ingeklemd tussen de heuvels. Het lijkt ook wat warmer te worden dus is het een prima moment voor een korte wandeling en pauze. Het is het grootste natuurlijke meer in deze provincie. Later zullen we nog stuwmeren tegenkomen die groter zijn zoals het Talla reservoir. Het meer is ontstaan na de laatste ijstijd waarin twee gletsjers elkaar hier tegenkwamen en zich de grond in boorden door hun botsing.

En onze eerste schapen hebben we natuurlijk allang gespot! Het aantal schapen daalt ieder jaar en tegenwoordig zijn de schapen in de minderheid in Schotland, 5,2 miljoen tegenover 5,5 miljoen mensen. Maar we komen ze in de afgelegen gebieden vaker tegen dan mensen, dus er is een mooi evenwicht. Wat ons iedere keer weer opvalt is het feit dat het lammerseizoen hier later schijnt te beginnen dan in Nederland, dat zal met het klimaat te maken hebben. Als de Nederlandse weiden al vol lammetjes staan is het in de Schotse weiden nog leeg.

Tot nu toe zijn we altijd snel door het zuiden van Schotland heengereden maar op de kaart zien we allerlei gebieden met weinig wegen en dat duidt vaak op bergen en onherbergzaam gebied. En inderdaad, ons vooroordeel dat Zuid-Schotland redelijk vlak en wat saai zou zijn klopt totaal niet, we rijden door prachtige valleien met mooie uitzichten! Op weg naar Moffat komen we langs de Grey Mare's Tale, een spectaculaire waterval (61 meter) die de vallei invalt van over de bergen. Het is een lange wandeling om de waterval in zijn geheel te zien en omdat Lies nogal last van haar rug heeft maken we niet de hele wandeling.

Na een onverwacht mooie rit door dit gebied komen we aan in Moffat, een klein maar levendig marktplaatsje met uiteraard weer de nodige leuke gebouwtjes. Ook dit plaatsje doet zijn best om zo aantrekkelijk mogelijk gevonden te worden door reizigers bijvoorbeeld door te vertellen welke belangrijke schrijvers en buitenlanders er zoal in het dorp hebben overnacht. Voor ons hoeft die reclame niet, wij vinden het zo ook wel leuk, zeker met het omringende natuurschoon.

Er is een heel smal gebouw dat beweert het smalste hotel ter wereld te zijn. Het wereldwonder van Moffat. Of het echt zo is weten we niet want als we zoeken op internet vinden we nog wel meer 'smalste hotels ter wereld'.
Op het centrale plein staat een fontein met de 'beroemde' Moffat-ram, een standbeeld van een ram uit de 19e eeuw als ode aan de schapenteelt die vroeger de belangrijkste bezigheid was in deze regio.

Vanuit Moffat trekken we weer naar het noorden en in deze mooie omgeving moeten we toch even de auto fotograferen met onze nieuwe Schotland-sticker, speciaal ontworpen voor ons Schotlandforum. Vanuit Tweedsmuir rijden we dan weer naar het westen langs het Talla-reservoir, een stuwmeer dat al meer dan een eeuw oud is. Het is een smalle maar goede weg.

Als we een brug oversteken zien we in de verte een leuk huis liggen. Pas later komen we erachter dat het Victoria Lodge is, speciaal gebouwd toen men met de aanleg van het stuwmeer begon. Het is nu (uiteraard) privé-eigendom en weer één van die huisjes waar we jaloers op kunnen zijn.

Bij Peebles krijgen we gewoon een kasteeltje kado. Neidpath kasteel is een klein maar robuust kasteel uit de 14e eeuw en wordt tegenwoordig vooral gebruikt voor groepsactiviteiten (te huren per 2 uur!). Eén van de dingen die je er kunt doen is trouwen, zoals in veel Schotse kastelen. Wij vinden een foto van afstand ook meer dan voldoende.

De ruige omgeving verandert ondertussen weer tot een lieflijk glooiend gebied zoals hier rond het marktstadje Biggar waar tegenwoordig druïdenfestivals worden gehouden vanwege de monumenten uit de Bronstijd. Wij genieten vooral van het landschap waar de zon haar stralen op los laat. Het is hier groen, erg groen!

We voelen ons al weer helemaal thuis met al die mooie landschappen en de wolkenpartijen die zo mooi boven het land hangen. Hier kan Nederland toch echt niet tegen op! We stoppen regelmatig voor een foto en dat doen we in Nederland maar zelden. We geven het toe, we zijn gewoon verslaafd aan Schotland. En we zijn blij dat we er weer zijn.

We rijden nog even naar het stadje Lanark waar duidelijk een feeststemming heerst met allemaal vlaggetjes in de stad. Het is al zes uur geweest en we laten dit leuke stadje even voor wat het is, tijd om naar onze bestemming te rijden, een Travellodge hotel bij Stirling. Dit is een hotelketen die in Schotland steeds meer vestigingen krijgt en die we persoonlijk erg prettig vinden als je geen lokale accommodatie kunt vinden. Het is meestal niet al te duur, en ondanks de nabijheid van een snel- of grote weg niet lawaaierig.