Woensdag 03 mei, een dagje naar de Efteling
Het zonnetje straalt als we naar buiten komen en het voelt warm. En dat komt goed uit, want voor deze dag hebben we wel wat gepland, namelijk naar de Efteling. Als het de afgelopen dagen mooier weer was geweest waren we misschien al eerder gegaan, maar we zijn blij dat we niet met regen door het sprookjespark hoeven te lopen. Maar eerst even uitgebreid ontbijten in de zon bij ons huisje. Op de achtergrond zie je nog net de pipowagen staan.
Zonder omwegen rijden we naar de Efteling waar het absoluut niet druk is. We hadden vooraf tickets gekocht om snel alle rijen te kunnen passeren, maar dat was niet nodig geweest. We hebben ons enorm verheugd op dit bezoek, alsof we nog kinderen zijn. Maar we zijn iets minder ongeduldig dan we als kinderen ooit waren, want nu slenteren we eerst naar het Eftelingtheater om een kop koffie te drinken en de plattegrond van het park te bestuderen.
We beginnen in het sprookjesbos, voor ons toch het hart van de Efteling. Anton Pieck tekende de ontwerpen voor de eerste sprookjes en al snel lopen wij ook weer betoverd rond. Later kwamen zaken als de achtbaan erbij, maar daar zijn wij niet voor gekomen, wij willen de rode schoentjes zien dansen en de trollenkoning zien wakker worden.
Langnek is een figuur uit één van de eerste sprookjes die werden uitgebeeld in de Efteling, dat in 1952 geopend werd. Het vloeide voort uit een sportpark dat Stichting Natuurpark de Efteling wil opzetten. De doelstelling van de stichting: de lichamelijke ontwikkeling en ontspanning van de inwoners der gemeente Loon op Zand en de bevordering van het toerisme naar en binnen de gemeente, een en ander in katholieke geest. Of het gelukt is met de katholieke geest, weten wij niet, maar het toerisme is zeker goed op gang gekomen. Er komen nu meer dan 3 miljoen bezoekers per jaar!
Tussen alle sprookjes staat ook een heus kabouterdorp waar we een kijkje kunnen nemen in het dagelijkse leven van de kabouters. Uiteraard wordt er op een mooie dag als vandaag gevist, want een beetje kabouter maakt zich natuurlijk niet al te druk.
Maar ook de was moet gedaan worden, dus wordt er ook gewerkt. Maar lekker luieren in een bootje of in de schaduw voor het huisje is voor sommigen toch wel het toppunt, want veel kabouters (vooral de mannen!) lijken vandaag een dagje vrij genomen te hebben.
De Indische Waterlelies is een sprookje dat is geschreven door koningin Fabiola van België. Binnen zien we de prachtige dans van de waterlelies, die op maanverlichte nachten weer in sterrenkinderen veranderen om te dansen. Buiten staan gemeen uitziende wachters.
Klein Duimpje kennen we natuurlijk allemaal en probeert hier de zevenmijlslaarzen te stelen. In het kasteel rechts zien we het aandoenlijke verhaal van het meisje met de zwavelstokjes. Niet alleen de kinderen zijn geroerd, ook de volwassenen die kijken, waaronder wij, vinden het nog steeds een aangrijpend verhaal.
Het is leuk om kinderen te zien reageren op de sprookjes, vooral in de verschillende leeftijden. Het gaat van een diep meeleven bij een kleintje die denkt dat doornroosje echt dood is tot een 12-jarige die zeker weet dat die fakir heus geen vliegend tapijt heeft, maar gewoon op draadjes door de lucht wordt getrokken. Wij zien die draden gewoon over het hoofd en genieten van de sprookjes.
We hebben pas de helft van het sprookjesbos gezien en zijn toch al bijna twee uur op pad. Dat zegt genoeg over het plezier dat we hebben om hier rond te lopen, we hebben al wel eens steden in minder tijd bezocht. Tijd om even het bos uit te gaan, een kop koffie te drinken en de voeten wat rust te geven. Daarna gaan we gauw weer het sprookjesbos in, want we willen niets missen.
Op het Herautenplein zien we ineens geverfde duiven. Ze zullen wel betoverd zijn, misschien wel door de Kikkerkoning die hier ook te zien is. Rond het plein staan meerdere kastelen en attracties, maar gelukkig ook bankjes, want we moeten steeds vaker even gaan zitten.
We overnachten nu in een Hans-en-Grietje-huisje, maar hier staat het echte huisje dat natuurlijk eigenlijk een heksenhuisje is. En die van ons heeft geen dak en muren van marsepein en andere lekkernijen. Hier en daar staat zelfs een taart op het hek. Geen wonder dat kinderen direkt op zo'n huisje af gaan.
Met Draak Lichtgeraakt moet je uitkijken, hij bewaakt een schat en dat doet hij goed ook. Als je iets te dicht bij komt spuwt hij rook. Wij hebben wel wat met draken en vinden het prachtig uitgebeeld, maar er zijn nogal wat jongere kinderen die het erg eng vinden.
Als we eindelijk dan het hele sprookjesbos hebben bewonderd en sommige dingen wel twee keer, zijn we echt toe aan een halfuurtje rust, wat eten en drinken. Nu is het redelijk rustig en kunnen we op ons gemak een plaatsje vinden, maar hoe zal het er op hoogtijdagen uitzien? Waarschijnlijk een krioelende massa van mensen en kinderen. Na onze pauze nemen we eerst het stoomtreintje om door het hele park te rijden. We hebben al wel door dat we vandaag maar een heel klein stukje van het park zullen zien, maar de achtbaan en aanverwante attracties hoeven we niet meer zo nodig. We voelen ons dan nog wel jong, maar net niet meer jong genoeg daarvoor.
We blijven een beetje hangen rond het sprookjesbos en vinden het waterorgel prachtig en ook het diorama, een drie dimensionele miniatuurwereld waarvoor Anton Pieck de tekeningen heeft geleverd. Het is een kabouterwereld in miniatuur en je hoeft er alleen maar naar te kijken om je voor te stellen wat voor spannende avonturen je kunt beleven in zo'n decor.
De hele dag komen we eigenlijk maar 1 wachtrij tegen en dat is bij de Droomvlucht. De rij lijkt maar een meter of 10 lang, maar als we door een deurtje schuiven zien we lange rijen, parallel aan elkaar, waar mensen langzaam steeds een paar stapjes opschuiven. Het zijn wel 20 rijen en het duurt bijna 40 minuten voor we uiteindelijk echt naar binnen kunnen. Maar het is de moeite meer dan waard! In 6 minuten dwalen we door een elfjeswereld die onbeschrijflijk mooi is en als er niet zo'n rij had gestaan, waren we zo nog een keer gegaan.
We lopen nog door het gebied van het volk van Laaf heen, maar we hebben te weinig tijd, het park gaat over een half uurtje al sluiten. Dan nog maar even de lucht in met de Pagode, een vliegende Thaise tempel die ons tot 45 meter boven het park brengt zodat we een prachtig uitzicht hebben op de Efteling.
Dit bezoek aan de Efteling was al lange tijd een droomwens van ons en het heeft helemaal voldaan aan onze verwachtingen die nog dateren uit onze jeugd. We komen hier zeker terug, het liefst met (klein-) kinderen. En wat hebben we een geluk gehad met het weer, het was zonnig en warm, een volmaakte dag.Door de bossen van Oisterwijk rijden we terug naar ons huisje, om de laatste avond van de laatste zonnestralen te genieten. We nemen alvast afscheid van Monique en David en wensen ze veel succes met hun Nieuw-Zeeland avontuur. Wij hebben dit avontuur al weer bijna achter de rug.