Zaterdag 14 december, de vlucht naar Belfast en naar Westport
Na een periode van vorst begint het vandaag weer te dooien en er wordt gewaarschuwd voor mogelijke gladheid, maar gelukkig is er niets aan de hand wanneer we met de auto uit Groningen vertrekken. We zijn weer op pad en vaak lijken de weergoden ons dan wel goed gezind.
Waarom Teije altijd foto's van me maakt terwijl ik aan het eten ben, snap ik echt niet, maar het smaakt wel goed, zoals gewoonlijk. Doordat alles meezit zijn we een uur te vroeg op Schiphol en wat is er dan lekkerder dan een kop koffie met een croissant.
Het vliegen vind ik nog steeds spannend, of eigenlijk alleen het opstijgen en landen, maar dat zal me er niet van weerhouden om in een vliegtuig te stappen. Het is zo gemakkelijk en bespaart je zoveel tijd om snel ergens te komen (nou ja, behalve dan die rit van huis af, het wachten op het vliegveld e.d. wat vaak veel meer tijd kost dan het vliegen zelf). Waarom Teije altijd foto's van me maakt terwijl ik aan het eten ben, snap ik echt niet, maar het smaakt wel goed, zoals gewoonlijk. Doordat alles meezit zijn we een uur te vroeg op Schiphol en wat is er dan lekkerder dan een kop koffie met een croissant.
In Belfast is het al donker en we vinden het niet echt leuk dat we nog 120 km. links moeten rijden voor we bij ons hotel zijn. De meeste wegen zijn smal en niet echt super en we worden op een bepaald moment bijna van de weg gedrukt, raken een hoge stoep en een gedeelte van een wieldop blijkt beschadigd. Nou ja, het had erger kunnen zijn. De huurauto die we hebben is een Punto en erg comfortabel.
Van een grens tussen Noord-Ierland en Ierland merken we niets en tegen 9 uur zijn we in Clones waar we een hotel gereserveerd hebben, de enige op deze reis. Zo hebben we de vrijheid onze eigen route te kiezen terwijl we hier zijn. En in december is het rustig, dus we gaan er vanuit dat we overal wel een plekje zullen kunnen vinden.
Zondag 15 december 2002, naar Westport aan de westkust
Bij het ontbijt maken we een kleine vergissing en vergeten te zeggen dat we geen 'full breakfast' willen en al snel hebben we 2 borden voor ons, vol met spek, worstjes, bonen, ei en nog wat ondefinieerbare etenswaren. Iets te machtig voor ons en in het vervolg zullen we weer netjes vragen om scrambled eggs met toast voor mij en fried eggs voor Lies (waarschijnlijk heb je het al door, we vertellen het verhaal nu om en om, ieder een dag).
We hebben een route uitgestippeld naar de westkust, maar ook het binnenland is prettig om door te rijden met de vele meertjes. Het is droog maar bewolkt en af en toe geeft dat fraaie uitzichten zoals hiernaast bij Brackley Lough. Lough is hetzelfde als Loch voor de Schotten.
Zoals gewoonlijk nemen we zoveel mogelijk kleine weggetjes om meer van het land te zien dan wanneer je de doorgaande wegen gebruikt. De wegen zijn slecht, hoewel er veel aan gewerkt wordt. De EU is een grote sponsor zoals blijkt uit de borden.
Watervallen blijven een aantrekkingskracht op ons uitoefenen. Ondanks alle imposante watervallen die we afgelopen zomer in Noorwegen hebben gezien, moeten we even kijken wanneer we een bordje langs de weg tegenkomen met 'waterfall'. Dit zijn de Tullydermot Falls.
We hebben al snel de indruk dat Ierland veel weg heeft van Schotland, maar dan iets minder ruig. Ook is er veel meer bebouwing. Het schijnt dat Ierland tot de komst van de Vikingen vrijwel geen dorpen of woonkernen kende, en nog steeds kom je overal eenzame huisjes tegen, al dan niet bewoond.
In Carrick-on-Shannon pauzeren we in een pub en soep wordt onze gebruikelijke lunch in deze vakantie. Wanneer we verder gaan moeten we wel 3x het stadje Boyle door omdat de bewegwijzering meer dan belabberd is. Wegnummers worden ineens niet meer genoemd of veranderen zomaar. Wanneer ik met de kaart op een driesprong sta, stopt er binnen een minuut een Ier die me heel vriendelijk weer op weg helpt.
Het klooster van Boyle is een ruïne waarvan er vele in Ierland staan. Ook huizen die niet meer bewoond worden en tot ruïne zijn vervallen, worden vaak niet gesloopt maar blijven staan. Een nieuw huis wordt er gewoon naast gezet.
De bewoonde huizen zijn goed onderhouden en vaak erg kleurvol. Onderweg naar Westport zien we ook onze eerste Ierse palmbomen. Jammer genoeg voor Lies is het niet het seizoen om palmzaadjes te verzamelen. Het geeft wel aan hoe mild het klimaat hier is, dankzij de warme Golfstroom die bij Ierland Europa binnenkomt.
Ook onderweg, rijdend door de bossen, valt op hoe groen het in Ierland is. Van herfstkleuren is ook wel sprake, maar het groen is echt groen, zoals wij dat alleen in het voorjaar en in de zomer hebben. Het geeft ons het gevoel alsof het helemaal geen winter is.
Tegen 4 uur begint het al te schemeren en omdat we in het donker toch niets van het land kunnen zien, besluiten we in Westport een hotel te zoeken. Westport is een kleurig, historisch aandoend stadje en zoals alle dorpen en stadjes in Ierland al helemaal opgemaakt voor de kerst.
Er staan meerdere hotels, maar prijzen worden niet vermeld aan de buitenkant. Daarom informeren we in een pub naar een redelijk geprijsd hotel. Een goede zet, want zo komen we in een comfortabel maar ook goedkoop hotel, de Westport Inn.
Na een lange dag is Lies erg blij met een bed, zoals je kunt zien. Waarom geen Bed & Breakfast, vraag je je af? Wel, we hebben ondervonden dat je in B&B's meestal niet mag roken en aangezien we allebei deze dwaze verslaving hebben, moeten we vaak wel in hotels. Daarnaast willen we niet het gevoel hebben bij iemand in huis te zitten.
Na een lange dag is Lies erg blij met een bed, zoals je kunt zien. Waarom geen Bed & Breakfast, vraag je je af? Wel, we hebben ondervonden dat je in B&B's meestal niet mag roken en aangezien we allebei deze dwaze verslaving hebben, moeten we vaak wel in hotels. Daarnaast willen we niet het gevoel hebben bij iemand in huis te zitten.
We staan niet vaak samen op de foto, maar de enkele keer dat dat wel lukt (zoals hier voor de spiegel) is dat voor ons wel een leuke herinnering. Zoals je ziet, genieten we alweer volop van deze vakantie.