Naar de noordoostkust van Kefalonië, de Melissani grot

Het bevalt me wel dat we een paar uur per dag op pad gaan en een paar uur op het strand doorbrengen, dat is ideaal wanneer het zo warm is. We steken vandaag het eiland over naar Sami, een door heuvels omringd stadje dat na de aardbeving van 1953 ook helemaal opnieuw opgebouwd werd. De bezienswaardigheden rond de stad hebben we eerder al bezocht, vandaag wandelen we rustig door het dorp en ploffen in de haven op een terrasje waar een zwarte boot ligt die ik erg mooi vind (ik ben een liefhebber van zwart).

In een zijstraatje van de boulevard zien we een gebouw met 2 Griekse standbeelden ervoor. Het zullen vast reproducties zijn en geen originele beelden uit de Griekse oudheid. Alleen al het feit dat het kruis bij beide is afgeschermd geeft aan dat het bijna geen originelen kunnen zijn, zo preuts waren de oude Grieken namelijk niet. Wat me wel altijd verbaasd heeft is dat vrouwen in het klassieke Griekenland zo weinig in te brengen hadden en dat ze alleen goed waren voor het baren van kinderen. Echte liefde was volgens sommige filosofen zelfs alleen mogelijk tussen mannen en dat dat niet alleen platonisch was, blijkt wel uit heel wat afbeeldingen op vazen en kruiken uit die tijd. Homofilie tussen vrije burgers (en dus alleen mannen) was in die tijd volledig geaccepteerd.

Als we Sami uitrijden stoppen we even bij Karavomilis, een klein vissersdorp en badplaats ten westen van Sami. Hier ligt het meer van Karavomilis waar het water uitkomt dat bij Katavothres aan de overkant van het eiland ondergronds gaat, een tocht van zo'n 15 kilometer. Geologen ontdekten dit in 1963 door een kleurstof bij Katavothres in het water te doen en een paar weken later werden er hier resten van gevonden.

Uiteraard staat er een restaurant naast het meer waar je omheen kan wandelen. Maar zo onstuimig als het water bij Katavothres onder de grond verdwijnt, zo rustig komt het hier weer boven want het wateroppervlak is bijna rimpelloos. Het is een heerlijk schaduwrijk plekje en het is rustig, tenminste nu wij hier zijn, In de hoogzomer is het vast veel drukker. Aan het einde van het meer staat een traditionele watermolen.

De kleurstof die men in 1963 gebruikte kwam op nog meer plekken naar boven, zoals ook in de Melissani grotten waar we nu heengaan, niet zo ver van hier. Zo kwam men er ook achter dat de ondergrond van het eiland niet massief is maar dooraderd door sleuven en tunnels die door het water zijn uitgehold. Voor geologen schijnt dit dan ook een bijzonder eiland te zijn.

Ik heb al een paar jaar geleden gezegd dat ik geen grotten meer hoef te zien, ik ben daar wel een beetje klaar mee. Hoe mooi ze ook zijn, uiteindelijk is het allemaal meer van hetzelfde (voor mij dan). Maar de Melissani grotten moet ik echt in, zegt Teije en de reisgidsen die we bij ons hebben, zijn het met hem eens. Een tunnel die vol staat met toeristen brengt ons naar beneden waar bootjes liggen te wachten die een kort tochtje over het ondergrondse meer maken.
na een half uur wachten zijn wij aan de beurt en de roeier pakt van iedereen de camera om een foto te maken, zo staan we ook nog eens met ons tweeën op de foto.

Boven de grot is een grote opening waar de zon doorheen schijnt en het water helderblauw kleurt. Het is een spectaculair gezicht, alleen jammer dat het zo'n toeristisch hoogtepunt is geworden, er varen maar liefst 8 bootjes tegelijk over het meer en sommige mensen zijn meer bezig met het maken van selfies dan te genieten van het bijzondere natuurverschijnsel. De mevrouw op de rechterfoto maakte er minstens 100 en heeft volgens mij niet 1x om zich heen gekeken!

Ok, ik moet toegeven, dit grotbezoek was wel de moeite waard, maar vooral omdat ik niet op en neer hoefde te lopen en rustig op een bootje kon zitten. Maar nu even geen grotten meer! We rijden langs de kust naar het noorden en stoppen in Evfimia waar we een paar dagen geleden al eens geluncht hebben. Het is een leuk maar druk plaatsje en we wandelen er doorheen en doen wat boodschappen, dan hoeft dat straks niet meer.

Door de bergen rijden we daarna met een omweg terug naar onze kant van het eiland, bij Argostoli. Op sommige plekken is heel veel begroeiing terwijl andere gebieden nogal dor zijn, zoals hier bij Kourouklata.
Na deze tocht is het weer tijd om te ontspannen en ik vind het wel fijn dat we een leuk en rustig strand hebben gevonden waar steeds wel ruimte genoeg voor ons is zodat we niet hoeven te zoeken. En net als gisteren vermaken we ons er prima, met mijn e-reader heb ik eindeloos veel boeken bij me en verveel me dus niet. Weer een heerlijke dag.