Naar de top van Korfoe, de Pantakrator

Het noorden van Korfoe is het meest bergachtig en wordt gedomineerd door de Pankrator, de hoogste berg met 903 meter (of was het nou 906, of 917 zoals een bord op de top aangeeft?). Corfu is weliswaar een van de dichtstbevolkte gebieden van heel Griekenland maar dat is hier niet te merken, er liggen maar een paar dorpen tegen de beboste hellingen. Vanuit de verte zie je de berg al liggen en een mooie weg (ok, misschien wat smal en er zijn wat diepe ravijnen waar je langs rijdt) brengt je ernaar toe. Op internet lazen we dat het een erg smalle weg is, maar ik vind het wel meevallen, het is alleen bij de haarspeldbochten af en toe even oppassen.

Hoewel Cyprus ontzettend groen is, ziet een groot deel van de berg er erg kaal uit, je ziet voornamelijk rotsachtige grond hoewel er ook genoeg plekken met struiken, boompjes en bloemen zijn. Waarom er dan zoveel kale stukken zijn weten we eerlijk gezegd niet. We passeren af en toe een moedige fietser of wandelaar die de berg trotseert maar het zijn vooral auto's die we tegenkomen. Veel parkeerplekken zijn er niet bij de top maar we hebben geluk dat het niet al te druk is.

Op de top zelf is het een beetje een rommeltje. Het meest opvallend zijn de vele zendmasten voor tv, radio, mobiele telefonie, noem maar op. Langs de verzameling schotels kunne we in de verte Kerkyra, de hoofdstad van Korfoe zien liggen. Het is een klein beetje heiig maar toch kunnen we het grootste deel van het eiland zien, dus tientallen kilometers ver. Italië ligt op zo'n 100 kilometer afstand maar dat ligt ergens verscholen in de nevel.

Naast al die moderne apparatuur staat er een klooster dat er natuurlijk het eerste was, het is namelijk al in 1347 gebouwd. Dat werd verwoest in 1537 en in 1689 werd het nog aanwezige klooster gebouwd. Derg Pantokrator is naar het klooster (Ipsilos Pantocrator) genoemd (Pantokrator betekent heerser van alles, oftewel god). Het klooster is klein maar heeft wel een paar mooie fresco's. En het geeft even schaduw wat best lekker is in de hitte.

---

Maar de allerbelangrijkste reden om hier naar toe te gaan is toch echt het panoramische uitzicht. Jammer dat ze al die zendmasten niet doorzichtig kunnen maken. Gelukkig is nog niemand op het idee gekomen dat je hier ook prima wat windmolens zou kunnen neerzetten.

En natuurlijk (gelukkig) is er ook het onvermijdelijke restaurant, iets onder de top, waar we rustig een kopje koffie kunnen drinken. Met andere toeristen wisselen we de camera's even uit om een foto van onszelf te laten maken en viceversa, uiteraard. We zijn blij dat het niet al te druk is want zoveel ruimte is er ook weer niet op de top voor al te veel toeristen, over een maand zal het hier vast minder relaxed zijn. Daarna dalen we de berg weer af en nemen na een tijdje een andere weg voor de rest van de afdaling.

Onze volgende stop is in Oud Peritheia, een van de oudste dorpen op Korfoe, het oudste zelfs volgens sommige gidsen. Het dorp staat er sinds de 14e eeuw en er staan nog 130 huizen en 8 kerken maar de meeste zijn verlaten. De weg ernaartoe is nodig aan wat onderhoud toe en het dorpje zelf ook. Men leefde eeuwen van de teelt van olijven en druiven en het hoeden van schapen maar in de 20e eeuw trokken steeds meer mensen weg. Nu zijn er nog een paar tavernes en een B&B en langzamerhand wordt er af en toe wat gerestaureerd.

Het dorp is beschermd erfgoed maar als je over het oneffen keienpad tussen de vervallen huizen doorloopt, heb je niet het gevoel dat het goed beschermd wordt. De meeste huizen zijn vervallen en je kunt soms zo naar binnen lopen. Het dorp mag dan oud zijn, de meeste huizen zijn wel uit de Venetiaanse tijd en dus niet uit de 14e eeuw. Er lopen maar weinig mensen rond en dat geeft het dorp een wel heel verlaten sfeer. Maar we moeten er ook niet aan denken dat hier busladingen toeristen rondlopen, dat zou totaal niet passen. Na onze wandeling gaan we nog even op een van de terrasjes zitten om iets te drinken.

Old Peritheia ligt op 400 meter hoogte dus we moeten nog een stukje afdalen naar de kust. Onderweg zien we in een bocht ineens een Jezus-standbeeld achter de vangrail staan. Geen idee wat hij hier doet, misschien de mensen met ravijn-angst moed inpraten. Er staat ook helemaal geen bordje bij dus je mag zelf invullen waarom dit beeld hier staat en wie dat heeft gedaan. Wij rijden verder naar ons strandje bij Apraos waar we de rest van de middag op het strand doorbrengen.