De westkust van Lefkada

We beginnen de dag lekker rustig, zoals we dat de hele vakantie al doen. Teije heeft nog wel eens de neiging om een druk schema op te stellen vol bezienswaardigheden die we moeten bekijken, maar hij wordt ook wat rustiger (ouder?) en we ontbijten uitgebreid op ons balkon. Onze buurman (de eigenaar), die een beetje Engels kent, komt af en toe even langs voor een praatje. Het is een zorgzame man en hij wil er zeker van zijn dat alles goed is en we niets tekort komen. Als we nog een kop koffie drinken, komt de buurvrouw ons een zelfgemaakte cake brengen.

Als we op pad gaan, zijn we al snel bij de westkust en krijgen meteen een prachtig vergezicht over de zee en het strand voor ons. Lefkada is het meest bergachtige eiland aan de westkust van Griekenland en de kust is grillig, vol baaien waardoor de stranden in hele mooie settings liggen. Alle grotere stranden hebben een eigen naam en dit is het Pefkoulia strand dat er behoorlijk leeg uitziet. Een klein bootje dobbert voor de kust op het helderblauwe water. Aan de donkere plekken zie je waar de rotsen onder water liggen.

Vooral aan de westkust loopt de doorgaande weg hoog boven de kust en is goed te rijden, maar de zijweggetjes naar de stranden zijn vaak smal en erg slecht. Agios Nikitas is het enige dorp aan deze kant van het eiland dat op zeeniveau ligt en het ziet eruit als een gezellig toeristendorpje. We stoppen even voor een wandeling door de straatjes met de vele winkeltjes en uiteraard zoeken we ook een terrasje op. Een wat bredere winkelstraat loopt naar het strandje bij het dorp maar de grotere, en mooiere, stranden liggen wat verder van het dorp, zoals het Mylos strand.

Sommige stranden zien er redelijk leeg uit, anderen zijn goed georganiseerd, dat wil zeggen dat restaurants en taveernes aan het water ligstoelen en tafeltjes hebben opgesteld. Maar dat het nog geen hoogseizoen is, zien we wel aan de hoeveelheden ligstoelen die nog ongebruikt aan de kant staan. Behalve zwemmen kun je hier meer sporten doen en paragliding is er een van, net als zeilen. Wij zijn niet zo sportief maar het is wel leuk om ernaar te kijken.

Na Agios Nikitas gaat de doorgaande weg weer omhoog, meer het binnenland in. Kalamitsa is een dorpje op een helling tussen de groene dennenbomen en door de hoogte hebben we een wijds uitzicht over de kust. Er liggen meerdere stranden op een paar kilometer afstand maar ook deze wegen erheen zijn smal en vol haarspeldbochten om het hoogteverschil te overbruggen. Zo is de weg naar het Kavalikefta strand goed te doen wanneer er geen tegenliggers zijn, maar wij komen er meerdere tegen en dan is het een uitdaging om een passeerplek te vinden. Het is een prachtig strand maar wel erg druk.

Wij houden meer van rustige stranden en daar hebben we onderweg ook genoeg van gezien dus we rijden een stukje terug naar het noorden. Het strand is bezaaid met keien, van heel fijn grind tot dikke rotsen en we zoeken een dikke rots om te schuilen voor de harde wind. Gezandstraald worden door het grind is niet fijn! Hier brengen we een hele tijd door en duiken af en toe het water in om af te koelen want het is weer erg warm.