De grotten van Perama, Ioannina en Metsovo

Deze ochtend gaat Teije de Perama grotten bezichtigen maar ik hoef niet zo nodig en zit met de camera klaar op het balkon om oma te fotograferen wanneer ze haar dagelijkse ommetje maakt. Ze heeft steeds een blauwe plastic zak mee die ze tegenover ons balkon aan een stok ophangt. Daarna gaat ze hout sprokkelen en loopt een tijdje later met takkenbos en plastic tas weer omhoog de weg naar het dorp op.

Boven het dorp is ook de ingang van de grotten waar Teije heen is. Ze worden aangeprezen als 1 van de mooiste ter wereld maar volgens Teije zijn ze weliswaar mooi, maar niet spectaculair. Hij had ook nog eens de pech dat de gids nauwelijks Engels sprak. De tocht duurt ongeveer een uur maar er mochten geen foto's gemaakt worden. Als hij terug wandelt heeft hij wel een mooi uitzicht over het meer van Ioannina.

We hebben dit jaar een nieuwe camera erbij gekocht, dat moest wel nadat 1 kapot is gegaan in de Korinthische Golf vorig jaar. En deze heeft een heel groot zoomvermogen die Teije wel eens wil uitproberen: vanaf een paar honderd meter afstand kan hij toch een redelijke foto maken van mij op het balkon. Ik kan ook nooit eens rustig onbespied zitten... Ik ben allang blij dat ik deze grot heb overgeslagen want het was een flink stuk wandelen.

En wandelen doen we wel in Ioannina waar we langs het meer parkeren en 1 van de ingangen de Turkse citadel in nemen. De Turken veroverden Ionannina in 1431 en tot 1913 hoorde het bij het ottomaanse Rijk. In de 17e eeuw werd de grote citadel gebouwd en na een opstand van een christelijke bisschop in 1611 mochten er alleen nog maar moslims en joden blijven wonen en werd de Griekse meerderheid naar de buitenwijken verbannen. Er zijn 2 moskeeën binnen de citadel gebouwd die nog te zien zijn. Dit is de minaret van de Aslan Pasha moskee die op de plaats van een Griekse kerk werd gebouwd na de opstand van 1611. Het is nu als gemeentelijk etnografisch museum in gebruik en heeft 3 afdelingen, een voor elk van de gemeenschappen (Grieks, Ottomaans en Joods) die in Ioannina woonden.

Er zijn meerdere musea binnen de citadel dat met dikke muren is omgeven maar wij houden het vandaag bij deze. Je kunt er allemaal persoonlijke voorwerpen zien van historische figuren uit Ioannina en dagelijkse gebruiksvoorwerpen. Het kasteel heeft een aardig groot oppervlak en is leuk om doorheen te wandelen en het is nog goed voor te stellen hoe dit vroeger een levendig centrum is geweest met ambachtslieden en handel. Vandaag is het waarschijnlijk en stuk rustiger, ondanks een paar groepen toeristen.

Tussen de burcht en het Pamvotida meer, dat ook wel gewoon het meer van Ioannina heet, loopt een eenrichtingsweg en een boulevard. We zien er zomaar een levend standbeeld, een verschijnsel dat je steeds vaker ziet maar dat wij vooral uit Barcelona kennen. Dit is de Molos, het gebied waar bootjes naar het eiland in het meer vertrekken. Wij lopen door naar het Mavili plein waar terrasjes genoeg zijn om even wat te drinken. Het valt op dat er vooral veel jongelui zitten, Ioannina is een echte universiteitsstad.

Omdat we niet heel veel zin hebben om in deze hitte door de stad te lopen, rijden we nog een stuk naar het bergstadje Metsovo ten westen van Ioannina. Dat ligt op 1160 meter hoogte, net ten zuiden van het Pindos nationale park en het is hier heel wat aangenamer. Het stadje lag op een van de belangrijkste Ottomaanse karavaanroutes en werd daardoor behoorlijk welvarend. Nu leeft men onder andere van het toerisme, je kunt er veel lokale producten kopen die nog steeds ambachtelijk worden gemaakt. Maar ook de beren hebben een eigen standbeeld. Er schijnen minstens 450 in het Pindosgebergte te leven.

Vanuit de stad hebben we een grandioos zicht op de Egnatia Odos, de snelweg die vanaf Igoumenitsa in het westen helemaal tot aan de Turkse grens loopt en hier met een hoge brug een dal overspant. De snelweg loopt hier door een bergachtig gebied en op de meeste plekken zijn tunnels door de rotsen geboord maar hier staat dus een gigantische brug. We zijn over de snelweg hierheen gereden maar gaan via de noordkant van het meer van Ionannina weer terug naar Perama over een bergweg die gelukkig heel breed is.

We eten bij een restaurantje in de buurt dat onze huurbazen ons hebben aangeraden, en krijgen daar bijzonder lekker te eten. En dan hoeven we alleen nog maar op ons balkon te genieten van de ondergaande zon. En ja, daar komt opa weer aan met de trekker die hij op het parkeerterrein stalt en vervolgens naar het dorp terug loopt. We zijn hier nu 3 hele dagen geweest en we hebben heel wat gedaan en gezien. Maar er blijft genoeg over voor een volgende keer.