Een bezoek aan Kerkyra, hoofdstad van Korfoe

We zijn op een plein aangekomen net buiten de oude stad en er staat een bronzen beeldengroep. Als we er na een tijdje heenlopen, blijkt het een monument ter herinnering aan de 2000 joden van Korfoe te zijn die in de 2e wereldoorlog weggevoerd werden naar Auswitz en Birkenau. Iets meer dan 100 van hen overleefden het en keerden terug naar het eiland. Het wrange is dat de toenmalige burgemeester Kollas de Duitsers bedankte dat zij het eiland bevrijd hadden van de Joden nadat die in 1944 door schepen opgehaald werden. In heel Griekenland werkten de autoriteiten vrij braaf mee met de bezetter. Op Zakynthos, een ander Ionisch eiland, was dat gelukkig een heel ander verhaal, dat vertellen we later nog eens.

De steegjes van de oude binnenstad zijn smal en erg leuk om doorheen te wandelen. Hoe dichter je bij de oude haven en de boulevard komt hoe toeristischer het wordt. De smalle gebouwen zijn tot souvenirshops omgebouwd of tot cafeetjes. De binnenstad is een echte doolhof van straatjes met keien en glanzende tegels en wij vinden het niet-toeristische gedeelte toch het leukst. We zien maar weinig toeristen lopen, vooral de bewoners zelf en boven de straatjes hangen de waslijnen vol kleding. Doordat er verschillende buitenlandse mogendheden hebben geheerst over het eiland zie je veel buitenlandse invloeden maar het oude centrum is echt authentiek Grieks.

De stad wordt echter gedomineerd door het oude fort dat op een uitstekende rots in de zee staat. Al in de 6e eeuw stond hier een fort dat door de Venetianen in de 15e eeuw versterkt en uitgebouwd werd. Het is een toeristisch hoogtepunt voor de vele toeristen die hier komen, per vliegtuig of boot zoals je aan de vele grote cruiseschepen kunt zien. Er is niet alleen een veerdienst met het vasteland van Griekenland maar ook een rechtstreekse verbinding met Italië en veel cruiseschepen die door de Middellandse Zee zwerven, leggen ook hier aan.

Het paleis van Sint-Michaël en Sint-George werd gebouwd door de Britten toen die hier de baas waren in de 19e eeuw. Nu is het een museum voor Aziatische kunst, iets wat wij hier helemaal niet verwacht hadden. Maar wel leuk om even te bezoeken. Achter het museum staat de Mandrakinas kerk, een klein maar goed onderhouden gebouw, 1 van de vele mooie kerken in Kerkyra. Een grappig detail is dat het eigenlijk vooral gebruikt wordt voor doopdiensten en trouwerijen. Dan zoeken we naar het archeologisch museum maar dat is gesloten.

Via het ruime plein de Esplanade (of Spianada) lopen we naar het oude fort en van dichtbij kunnen we goed zien hoe massief de muren zijn. Binnen de grote citadel zijn 2 heuvels en men denkt dat de naam Korfoe is afgeleid van het Griekse koryfes wat 'toppen' betekent. Dat het fort niet zo ondoordringbaar is, bewijzen de kinderen wel die tegen de muren opklimmen en soms vanaf grote hoogte het water inspringen. We vinden het er maar eng uitzien, we zouden onze (klein)kinderen echt niet toestaan om daar naar boven te klimmen. We lopen maar snel verder en gaan het fort in.

De Venetianen groeven ook een slotgracht uit zodat het fort voortaan op een kunstmatig eiland stond. We kunnen over het terrein heen lopen maar heel erg interessant is het van binnen niet. In de gebouwen zitten nu de bibliotheek, het Griekse muzieklab en er worden regelmatig exposities gehouden. Het leukste is de St. George kerk die in 1840 gebouwd werd in de stijl van een Dorische tempel.
Ik begin weer wat meer last van mijn voet te krijgen dus veel langer lopen zit er niet in.

We lopen richting de auto en vinden een terrasje op een bootrestaurant waar we even uitrusten. En van hier gaan we naar het volgende restaurant, eentje dat we gisteren al zagen toen we vliegtuigen gingen kijken vanaf de dam. Daar worden we heel vriendelijk naar een tafeltje gebracht vanwaar we uitzicht hebben op het vliegveld, want ze weten ook wel dat veel mensen hier speciaal komen om de vliegtuigen vlak voor hun neus langs te zien komen. Ik krijg er wel een mooi kopje cappuccino bij.

Het is toch wel bijzonder dat we zo gefascineerd kunnen blijven kijken naar landende vliegtuigen. We wonen vlakbij het vliegveld van Eelde bij Groningen en daar gaan we echt nooit kijken. Hier lijkt het net alsof je ze kan aanraken en de setting zo vlak bij de kust en mooie eilandjes maken het natuurlijk ook wel bijzonder.
Op onze tablet vinden we de site met alle aankomsttijden en om de 10 minuten komt er wel en vliegtuig binnen zodat we dan klaarzitten met de camera. Het is vandaag maandag en dat is één van de drukste dagen.

We zitten nu een stukje hoger dan gisteren op de dam en hebben daardoor een beter overzicht op de omgeving. Aan de overkant van de dam ligt Kanoni op een heuvel, genoemd naar de kanonnen die er ooit stonden om de ingang van de lagune te beschermen. Nu is het dorp een verzameling van hotels en restaurants, maar wel ook een plek waar we nog een keer heen moeten om het vliegveld en de vliegtuigen van die kant te bekijken. We zijn enthousiaste vliegtuigspotters geworden!

Vlak voor de dam ligt het eilandje Pontikonissi (Muizeneiland) dat volgens de legende het versteende schip is van de Griekse held Odysseus, de koning van Ithaca, een paar eilanden naar het zuiden. Zijn terugreis na de oorlog met Troje duurde uiteindelijk 10 jaar en wordt beschreven in de Odyssee. De zeegod Poseidon zat hem daarbij voortdurend dwars en hij was ook degene die het schip, dat Odysseus van de Faiaken had gekregen, in een rots veranderde. Op het eiland staat een klein kerkje en je kunt er met een bootje naar toe.

Daarna rijden we terug en onderweg stoppen we af en toe even voor een foto. Bij het Korission meer kijken we nog even of daar ook een leuk strand is, maar het strand in ons eigen dorp spreekt ons meer aan. Daar gaan we nog even in de zon liggen en kan ik mijn voeten wat rust geven. Ik hoop wel dat de pijn, en waar het ook maar door komt, snel verdwijnt want we zullen nog genoeg moeten lopen. De dag erna blijven we daarom ook bij ons dorp, de tijd doorbrengend aan het strand of op het terras van het restaurant.