Een bezoek aan Monemvasia

Monemvasia is een stad op een rotsachtig schiereiland in het zuidoosten van de Peloponnesos. Ooit was het deel van het vasteland maar door aardbevingen raakte het in 375 n.C. los van het land en werd het een eiland totdat er in de 6e eeuw een brug gebouwd werd. Van een afstandje ziet de rots, die 1 kilometer lang, 300 meter breed en tot 200 meter hoog is, er behoorlijk imposant uit. Aan het begin van de dijk parkeren we de auto in de schaduw en lopen de dijk op naar dit Gibraltar van het oosten, zoals de rots ook wel wordt genoemd.

In de 6e eeuw werd hier een stad gesticht die vanaf het vasteland niet zichtbaar was en het werd al snel een bloeiende handelsstad. Door de strategische ligging wilde iedereen het eiland wel bezitten en het heeft dan ook veel verschillende heersers gehad door de geschiedenis heen. Meestal zonder strijd want het eiland is bijna niet te veroveren. In 1249 lukte het Willem van Villehardouin (de bouwer van Mystras) pas na 3 jaar om Monemvassia tot overgave te dwingen.

Het grootste deel van de rots bestaat uit een plateau op 100 meter hoogte waar vroeger de bovenstad stond maar meer dan de ruïne van het kasteel is er niet over. Wij blijven in de benedenstad, waar je heerlijk kunt ronddwalen door de doolhof van smalle steegjes. In de bovenstad woonden vroeger de welgestelde families terwijl de armen in de benedenstad verbleven. Toch grappig dat juist dat deel zo goed bewaard is gebleven. In 1911 verlieten de laatste bewoners de bovenstad terwijl beneden de stad altijd bewoond is gebleven.

De laatste tientallen jaren is men tot het besef gekomen dat dit toch wel een bijzondere historische plek is en veel van de Middeleeuwse gebouwen zijn gerestaureerd, ook omdat er steeds meer toeristen op afkwamen.
Nu zijn veel vroegere woonhuizen in gebruik als hotel, restaurant of souvenirwinkel en we vinden zonder problemen een plekje met mooi uitzicht over de stad en de zee om wat te drinken. Het is warm vandaag en je moet hier continue klimmen en dalen dus dan is het heerlijk als je even ergens kunt zitten uitrusten. En alweer zijn we blij dat we ons bezoek hebben gepland voordat het hoogseizoen begint want 's zomers wordt de stad overspoeld met bezoekers terwijl het nu redelijk rustig is.

Op de top van de rots staat een kasteel en de Venetianen hebben rond de hele stad vestingwerken gebouwd die tot aan zee lopen om het eiland te beschermen. Er schijnen erg veel Venetiaanse invloeden terug te vinden zijn maar daar hebben wij geen verstand van, maar zonder die kennis vinden we de stad ook al erg mooi om doorheen te dwalen. Er gaat een smal en steil paadje naar het kasteel maar die klim zien we echt niet zitten en slaan we over, hier is ook voldoende te zien.

Er zijn nog steeds overal werklui bezig om het stadje te restaureren en er zijn diverse bezienswaardigheden zoals een klein archeologisch museum in een oude, tot moskee omgebouwde, kerk. En de kerken zelf natuurlijk waarvan er meerdere zijn zoals de Panagia Myrtidiotissa, die nog steeds wordt gebruikt, en de Panagia Chrysafitissa waar mooie iconen te zien zijn. De kerk is genoemd naar een icoon die ooit uit zichzelf hierheen gevlogen zijn maar veel meer komen we over dat verhaal jammer genoeg niet te weten. Dat soort verhalen maken de geschiedenis toch een stukje smeuïger.

We wandelen een paar uur rond en zijn het helemaal eens met de gids dat deze plek een bezoek meer dan de moeite waard is. Maar omdat we niet zoveel van architectuur weten en de lokale geschiedenis ook niet goed genoeg kennen, ontgaan ons vast heel veel interessante details. We lezen er nog wat over wanneer we aan het einde van ons bezoek een wat langere pauze houden op een terras maar die informatie is allemaal wel te vinden op internet dus zullen we hier maar niet herhalen.

Als we naar de auto terug lopen zien we nog wat leuke smileys op mandarijntjes getekend en een bord waarop nadrukkelijk verzocht wordt de stranden schoon te houden, een schoolproject dat hopelijk aanslaat. De meeste stranden die we tot nu toe hebben gezien waren redelijk schoon maar er ligt nog altijd teveel troep, hoewel een deel ervan ook vanuit de zee komt, waarschijnlijk overboord gegooid van de vele toeristenschepen die hier rondvaren.

Maar het is niet alleen afval dat op de stranden aanspoelt: in de buurt van Selenitsa zien we het Dimitrios scheepswrak dat hier in 1981 strandde. Het gerucht gaat dat de overheid dit soort wrakken laat liggen omdat ze uitgroeien tot toeristische trekpleisters en dus geld in het laatje brengen. Ook over het schip zelf gaan allerlei spannende verhalen, zo zou het een onbekend spookschip zijn of in brand gestoken door smokkelaars om bewijzen van hun smokkel te verbergen.

Langs de kust rijden we terug naar Gythion en de laatste uurtjes van de middag brengen we door op het strand van Mavrovouni. We hebben al een beetje een kleurtje op onze huid dus we mogen van onszelf wat langer in de zon liggen zonder bang te hoeven zijn dat we verbranden. Ik heb eenmaal (in Portugal) een zonnesteek opgelopen en dat zal me nooit meer overkomen, wat voelde ik me toen ziek.