Een rondrit over het Mani schiereiland

We kunnen eeerst een stuk redelijk goede weg nemen naar het westen en bij Areopoli gaan we naar het zuiden, naar de grotten van Diros, ook wel de Vlychada grotten genoemd. Diros ligt aan een grote baai en de grotten liggen een paar kilometer ten zuiden van het dorp. De grotten worden geroemd om de mooie zalen en kleuren, maar wij hebben al zoveel grotten gezien dat we deze bestempelen als redelijk mooi. Lies zegt steeds dat dit echt de laatste keer is dat ze een grot bezoekt, maar dit keer gaat ze toch weer mee (de allerlaatste keer!). In de zomer moeten hier lange wachtrijen staan maar wij kunnen direct met de eerste tocht mee die zo'n 40 minuten duurt.

Eigenlijk bezoek je maar 1 van de grotten, de Vlichada, maar we gaan er wel in een bootje doorheen en dat geeft de tocht extra sfeer. Lies blij, hoeft ze ook niet te lopen. Zelf blijf ik dol op grotten en wil ik ze allemaal van binnen zien ook al heeft Lies gelijk dat er heel veel wel op elkaar lijken. Ikzelf ben altijd weer verrast door de kracht van de natuur die zulke zalen vol stalactieten en stalagmieten weet te vormen. En de zalen zijn hier wel mooi verlicht wat ook niet altijd het geval is.

Na het grotbezoek drinken we wat koffie en gaan dan zuidelijk over de kronkelige kustwegen waar we niet snel opschieten. Ons doel is Vathia, ook wel Vatheia genoemd. Doordat de Grieken een ander alfabet hebben, moeten de letters worden overgezet in de onze en dat geeft nog wel eens verschillen. Vathia is een bijna verlaten dorp in de bergen met zogenaamde woontorens of torenhuizen met meerdere verdiepingen. De enige mensen die hier nog wonen, zijn er voor de toeristen die hier massaal komen. Gelukkig zijn wij voor het hoogseizoen uit dus valt het mee ook al staan er al een paar touringcars op de parkeerplaats voor het dorp.

Het is wel bizar om door zo'n spookdorp te lopen waar nog een enkel huis bewoond is en waar de bewoner dan een terrasje uitbaat. De meeste gebouwen (90 huizen in totaal) staan er leeg en vervallen bij alsof de hele bevolking het ineens verlaten heeft. In de zomer van 2000 hebben branden vrijwel alle bossen vernietigd in de omgeving waar het dorp op uitkijkt maar de versterkte huizen wisten het vuur te overleven. Vroeger woonden er families van 4 clans die elkaar erg vijandig gezind waren. We kunnen ons er zo een tv-serie bij voorstellen.

Het dorp is strategisch gelegen op een hoge heuvel die het landschap domineert en we hebben prachtig uitzicht op de zee en de kust. Na deze toch wel indrukwekkende wandeling stappen we weer in de auto en rijden langs de kust waar we allerlei typisch Griekse kustdorpjes doorkruisen, met een boulevard en een haventje en wat hoger gelegen de woonhuizen van de bewoners. We hebben camera's met gps maar dat werkt niet altijd even goed, zo weten we van de foto rechts niet in welk plaatsje die genomen is. Volgens de gps-informatie ergens in het binnenland maar dat klopt toch echt niet.

We rijden kriskras over het schiereiland en in de buurt van Loukadika komen we een kerkje tegen voor de heilige Anastasia. Het is zo klein dat we ons afvragen of het nou een kapelletje is of een echte kerk. Veel mensen kunnen er niet in. De gele vlag met de tweekoppige adelaar werd in de middeleeuwen wel door het Byzantijnse rijk gebruikt maar tegenwoordig ook nog door de monnikken van Athos, misschien is het een dependance-kerk van de kloosters op Athos.
Op de kaart lijkt de zee ver weg te liggen maar omdat de wegen zo hoog liggen hebben we bijna continue zicht op de kust.

In Kotronas is het tijd voor een langere pauze, we hebben toch weer heel wat tijd in de auto doorgebracht. Het dorp werd al in 1.500 v.C. bewoond en er zijn allerlei ruïnes in de buurt maar die gaan we vandaag niet bezoeken. Bij de haven is een leuk terras langs het strand en daar eten we wat. Uit eten gaan is in Griekenland relatief goedkoop vergeleken met Nederland, de drankjes kosten wel vaak net zoveel.
Uiteraard staat er ook een standbeeld in de haven en het zal ongetwijfeld iemand zijn die belangrijk was in de onafhankelijkheidsoorlog in de 19e eeuw, daar zitten de Grieken nog steeds vol van, merken we steeds weer.