Lies & Teije's reis website

Een avontuurlijke en lange terugtocht


Home -> Afrika -> Gambia -> Reisverslag Gambia -> 18 januari 2005
Zoeken

Dinsdag 18 januari, een avontuurlijke en lange terugtocht

Het ontbijtpleinDe laatste ochtend, het laatste ontbijt; we spreken met nog wat medereizigers en groeten onze buurvrouwen. Eén van de twee is ergens op de achtergrond op de foto te zien (met wit haar) en we weten nu nog niet dat zij vandaag een hoofdrol zal gaan spelen.
We moeten heel wat handen schudden en als we de Gambianen mogen geloven is het een trieste dag voor ze. Wij nuchtere Nederlanders hebben daar toch wat minder last van, al vinden we het wel jammer dat de vakantie alweer bijna voorbij is. De tassen zijn gepakt en zetten we bij de receptie neer; daarna lopen we naar het strand om de laatste uren op een terrasje door te brengen.
We worden verwelkomd door Moses die gisteren zijn fooi is misgelopen omdat we hem nergens konden vinden toen we van het strand weggingen. Hij komt bij ons zitten, maar laat ons ook netjes weer met rust wanneer Berend en Agnes er nog even bij komen zitten. Zij gaan zaterdag pas weg en kunnen nog wat langer van de warmte genieten. Ook vandaag is het weer ruim 30 graden, maar geen zon te bekennen. Tegen één uur nemen we afscheid en gaan terug naar het hotel. Moses loopt een eindje met ons op, maar vraagt zelfs niet meer om een fooi. Wel kijkt hij alsof hij ieder moment in tranen kan uitbarsten.
Op het vliegveld Op het vliegveldEn dan is de bus er al die ons naar het vliegveld brengt. Eindelijk breekt de zon goed door en we kunnen op het buitenterras nog even lekker zitten. Het vliegtuig heeft een uur vertraging, dus we zitten hier prima.
Luchthaven YundumWe vertrekken om half 5 in plaats van half 4 van de moderne luchthaven. Het is weer gebeurd, de vakantie is voorbij gevlogen. Nog 6 uur vliegen en we zijn weer in Nederland...

Denken we...
In het vliegtuig begint het na een tijdje wat rumoerig te worden en geroezemoes over een mevrouw die over de rooie gaat, verspreidt zich door het vliegtuig. Het personeel wordt steeds onrustiger en loopt steeds vaker naar achteren; dan horen we ook geschreeuw en schijnt er gevochten te worden. Het blijft onrustig en na 3 uur vliegen ruiken we ineens de (heerlijke) geur van brandend tabak. Lekker voor ons, maar niet in een vliegtuig natuurlijk! Stewards en stewardessen rennen naar achteren met boeien in de hand, maar de mevrouw in kwestie is niet van plan zich zomaar over te geven. Dan begint het vliegtuig te dalen en wat we al vreesden, blijkt waar: we gaan een tussenlanding maken om de mevrouw in kwestie overboord te zetten. Hier en daar horen we al gemompel: doe gewoon het raam maar open.
Tussenlanding in SevillaIn Sevilla, Spanje, landen we dan tegen een uur of 10 en de Guardia Civil komt met een tiental wagens aangeraced, alsof ze het vliegtuig willen bestormen. Het kost ook hier moeite om de recalcitrante persoon van boord te krijgen en door het raam proberen we wat foto's te maken. Ze staat vlak voor de jeep, voordat ze op het gras gaat overgeven.
Er zijn niet echt mensen die medelijden met haar hebben, eigenlijk balen we er allemaal flink van dat door 1 persoon de vlucht zo'n vertraging oploopt. Het vliegtuig zit vrijwel vol, dus zo'n 180 mensen missen hun trein of zijn uren later dan gepland op Schiphol. De stewardessen vertellen ons dat we rustig even naar het thuisfront mogen bellen zolang we aan de grond staan en dat doen we dan ook.
3 uur later dan gepland landen we dan eindelijk op Schiphol, maar we moeten nog even blijven zitten, want de sleutel van de luchtsluis is zoek en het duurt nog een half uurtje voordat die weer terecht is. Om 2 uur zijn we eindelijk in de aankomsthal met onze bagage, moe en eigenlijk nog best wel kwaad op deze mevrouw die ons zo opgehouden heeft. In het hotel in Gambia was ze onze buurvrouw en leek heel normaal en aardig, maar nu denken we daar wel anders over. We drinken nog wat met Jan en Hetty waar we in Gambia ook regelmatig mee gepraat hebben en ze geven ons een tip wat hotel betreft, nadat we merken dat het Sheraton hier minimaal € 240 voor een kamer wil hebben in plaats van de € 125 die we 2 weken geleden op hun website zagen.
Zwanenburg hotel, dat wordt het, maar de taxichauffeur kent het niet en we staan al voor een kamerverhuurbedrijf te bellen naar het nummer dat op de gevel staat (24 uur staat erbij), maar de eigenaar wil eerst niet zeggen waar het hotel staat. Het blijkt 1 straat verderop... De taxichauffeurs (ja, het zijn er twee, potige kerels) willen € 43,20, maar geen bon; ja, een lege die we dan zelf mogen invullen... we betalen maar; we zijn bekaf en hebben geen eens meer zin hun kenteken op te schrijven. Doodop gaan we naar binnen, checken in en ploffen neer voor een laatste rustgevende sigaret. En dan zien we alle rookmelders overal, aan het plafond, aan de wand en dan hebben we het echt helemaal gehad! Dus we houden ons in, slapen kort en zeer onrustig en een paar uren later zitten we alweer op Schiphol ons ontbijt op te eten. Woensdagmiddag om 3 uur zijn we dan eindelijk weer thuis!
Reizen is leuk, maar niet alleen leuk, vaak betekent het ook vaak eindeloos wachten, afhankelijk zijn van anderen, het weer, vliegmachines, taxichauffeurs, noem maar op. En toch blijft reizen leuk. Reizen is een avontuur, je moet geen verwachtingen hebben, want altijd gebeurt er wel weer wat onverwachts, reizen is soms afzien. We gingen moe heen, hoopten wat uit te rusten en dat hebben we gedaan en toch zijn we alweer heel moe wanneer we ons huis binnenstappen. Gambia is mooi en we zijn blij er geweest te zijn. Niet zo mooi dat we er de eerste tijd weer heen willen, maar wel weer een hele belevenis en daar gaat reizen toch ook om!?

 


© Teije & Elisabeth 2000 - 2025 Naar boven