Lies & Teije's reis website
Makasutu nationaal park en de houtsnijmarkt in Brikama
-
- Albanië
- Andorra
- België
- Bosnië-Herzegovina
- Bulgarije
- Cyprus
- Denemarken
- Duitsland
- Finland
- Frankrijk
- Gibraltar
- Griekenland
- Groot Britannië
- Hongarije
- Ierland
- Italië
- Kroatië
- Liechtenstein
- Luxemburg
- Monaco
- Montenegro
- Nederland
- Noord Macedonië
- Noorwegen
- Oostenrijk
- Polen
- Portugal
- San Marino
- Schotland
- Servië
- Slovenië
- Slowakije
- Spanje
- Tsjechië
- Vaticaanstad
- Zweden
- Zwitserland
- --------------------
-
- Alle puzzels
- --------------------
- Albanië
- België
- Bosnië-Herzegovina
- Cyprus
- Denemarken
- Duitsland
- Egypte
- Finland
- Frankrijk
- Gambia
- Griekenland 2014
- Groot Britannië
- Hongarije
- Ierland
- Italië
- Kroatië 2003
- Luxemburg
- Marokko
- Montenegro
- Noorwegen
- Oostenrijk
- Polen
- Portugal
- Schotland 2000 - 2003
- Slovenië
- Slowakije
- Spanje
- Tsjechië
- Zweden
- Zwitserland
- --------------------
- Nederland
- Steden en dieren
- --------------------
Dinsdag 11 januari, Makasutu nationaal park en de houtsnijmarkt in Brikama
Om half 7 zijn we alweer uit de veren, we zijn gisteren echt te laat naar bed gegaan. Maar wanneer we naar het ontbijt lopen, komen we Salifu tegen die ons vertelt dat het pas vanaf half 8 mogelijk is te ontbijten. Een paar dagen later zal blijken dat het wel vanaf 7 uur kan, maar nu lopen we eerst terug naar onze kamer en hebben dan om half 8 nog een kwartiertje voordat we met een minibusje worden opgehaald. Dawda van African Adventures is onze gids, een leuke en spontane jongen.
Wanneer we aankomen in Makasutu krijgen we eerst koffie en een uitgebreide uitleg over de geschiedenis van het park. Een muzikant klinkt zachtjes op de achtergrond, tokkelend op een instrument dat Kora heet. Het is een typisch West-Afrikaans instrument, een 21-snarige combinatie van harp en luit met een grote halfronde klankkast, ongeveer van 1½ meter lang. En uiteraard is er een Baobab of apenbroodboom op het centrale terrein aanwezig., één van de meest karakteristieke bomen van West-Afrika.
De baobab wordt ongeveer 20 meter hoog en kan meer dan 1000 jaar oud worden. De boom speelt een rol in talloze Afrikaanse mythen en legenden. De schors, de vruchten, de bladeren, het hout, bijna alles van deze boom wordt door de bevolking gebruikt als geneesmiddel of voor rituelen. Wanneer we over het terrein gaan wandelen valt ons echter op dat de jungle hier wel erg gekultiveerd is en niet zo wild als we hadden verwacht. De paden zijn ruim aangelegd, alsof je in een Nederlands bos loopt...
Eerst gaan we een boottocht maken in een kano, een uitgeholde boomstam, door de bolong (een kreek) tussen de mangrovebossen door. De grote hoeveelheid vogels die hier te zien moet zijn heeft vandaag echter geen zin zich te vertonen.
De tocht van 3 kwartier duurt overigens maar 25 minuten en behalve een enkele reiger zien we alleen hier en daar hopen met oesterschelpen, afvalbergen van de oesterpellers. De oesters zitten op de mangrovewortels en worden bij laag water verzameld en door vrouwen geplukt. De oesters zijn voor de consumptie en de schelpen worden vermalen tot metselspecie.
Een klein beetje teleurgesteld komen we weer terug bij het centrale plein waar we lunchen. En iedereen moet natuurlijk even naar de wc. In het donker ziet het er mooi uit, maar met flitslicht toch al wat minder... Wel is het grappig om mee te maken dat onze handen door een Gambiaan gewassen en gedroogd worden!
Na de lunch gaan we op pad, een wandeling van 1,5 uur (het wordt 2,5 uur). Nu zien we ook ons eerste 'wild': een kameleon; we speculeren al dat die er opzettelijk door iemand is neergezet om ons een plezier te doen. We maken veel stops en worden uitgebreid onderhouden over de 'very important trees'. Het is wel grondig, maar gaat de meesten van ons toch vervelen na een tijdje, zeker wanneer je bij de tiende boom alweer 10 minuten stopt.
Termietenheuvels krijgen we veel te zien, die zie je ook gewoon elders langs de wegen staan. Het schijnt dat de heuvel net zo diep ondergronds doorloopt als wat er boven de grond staat.Rechts een dakdekker die met olifantsgras en palmbladeren een nieuw waterdicht dak legt dat zo'n 5 jaar mee kan.
Onderweg komen we diverse ambachtslieden tegen, zoals een oesterplukster en een boomklimmer die het sap van de palmen verzameld, jungle juice. In veel palmbomen zie je flessen hangen waarin het sap wordt verzameld. Wij krijgen een slokje van de nog verse wijn (zonder alcohol) en wijn die 2 dagen gegist is: het ruikt viezer dan het smaakt en heeft een behoorlijk alcoholpercentage.
Maar niet voor lang, want al gauw verzameld zich een lokale groep rond de Baobab om te dansen. De begeleiding is geen muziek, meer een aangeven van ritme wat luider wordt wanneer één van de vrouwen wat danspasjes maakt om haar aan te moedigen. Uiteraard worden de toeristen ook meegesleept om hieraan mee te doen.
De hele groep is het eigenlijk wel wat zat. Maar op weg naar de uitgang moeten we verplicht nog allerlei souvenirshops bij langs en we zien onder andere houtsnijwerk dat best mooi is. We hebben echter al houten maskers thuis en hoeven niet nog meer.
Terwijl een pottenbakker zijn werk demonstreert, is iedereen veel meer geïnteresseerd in zijn vrouw die met een baby op de rug loopt. Ze toont hoe ze het kind in de draagzak heeft gewikkeld en we zien dat de zak meteen ook als luier wordt gebruikt. De baby steunt op de brede heupen en de beentjes zijn uitgestrekt langs haar middel. Zou dat wel goed zijn voor de heupen, vragen we ons af? Niemand koopt iets van de pottenbakker, maar we geven haar wat geld omdat we een foto mogen maken.
Iedereen is blij wanneer we Makasutu verlaten; we hebben wel veel informatie gekregen, maar geen wild gezien, zelfs vrijwel geen vogels, de zogenaamde 'jungle' stelde niet zoveel voor en alles was gewoon te langdradig. Dan maar naar de houtsnijmarkt in Brikama. Dit schijnt de goedkoopste plek te zijn in Gambia om houtsnijkunst te kopen, maar flink afdingen is wel nodig, tot zo'n 30 tot 50% van de vraagprijs.
We kopen niets, maar gaan een gesprek aan met de schoolkinderen die al snel in grote hoeveelheden om ons heen drommen. We krijgen papiertjes met adressen en moeten beloven dat we ze de foto's opsturen en het liefst ook nog pennen, schriftjes en geld. We hebben niet genoeg pennen bij ons voor iedereen, dus we geven ze niets om te voorkomen dat ze onderling ruzie gaan maken.
Bij de benzinepomp gaan we even op het terras zitten en ineens ploffen twee Nederlanders bij ons aan tafel. Ze zien er nogal stoffig uit en zijn blij andere Nederlanders te treffen. Ze zijn vandaag aangekomen en zien het nu eigenlijk al niet meer zitten, wat een vreselijk land, dat Gambia, en niet eens een radio op de hotelkamer! Ze ratelen zo een tijdje door en we proberen ze een beetje gerust te stellen. We laten ze direkt ook maar even de weg naar het strand zien. Hopelijk heeft de mevrouw nog ander schoeisel dan alleen met naaldhakken bij zich.
We eten bij het hotel en de band die daar optreed is heel wat beter dan de lokale dansgroep van vanmiddag. Salifu vertelt ons dat iedere avond een groep van een andere stam mag optreden zodat er ook veel afwisseling is. Wij hebben het optreden van de Mandinka's gezien, de grootste stam in Gambia.
We zijn toch wel bekaf van alle indrukken die we vandaag hebben opgedaan, ook al viel de excursie wat tegen. Morgen maar even een wat rustiger dag!
© Teije & Elisabeth 2000 - 2025 
