De beroemde brug bij Millau

We zijn allebei best moe van de lange, warme rit van gisteren nadat we eerst de tent hebben moeten afbreken en na de rit 's avonds weer moesten opzetten. We hebben een nieuwe, wat grotere, tent gekocht en dit is pas de 2e keer dat we hem opzetten en terwijl het in Orcet prima ging, lukte het gisteravond totaal niet; we hebben er meer dan een uur over gedaan. Het kwam ook van de warmte, dus vanochtend doen we het rustig aan en koelen onze voeten in de Tarn.

Dan gaan we rustig op pad naar Millau, een leuk toeristenstadje, waarschijnlijk drukker dan ooit omdat sinds kort (dec. 2004), er een spectaculaire brug in de buurt ligt. Eén van de redenen dat ook wij hier zijn. Maar het stadje zelf heeft ook wel iets, er zijn een paar leuke dingen te zien maar wij worden toch vooral weer getrokken door de oude smalle straatjes die een beeld van vroeger geven. We lopen een uurtje rond maar de hitte voert ons daarna al snel naar een terras met parasol boven de tafel.

Daarna rijden we het dorp uit via een route die ons onder de beroemde brug doorleidt. Bijna 2,5 kilometer brugdek die rust op 7 pijlers waarvan de hoogste (ter wereld!) 343 meter hoog is. Vlak voor we vertrokken hebben we nog een documentaire gezien over de bouw van de brug in 3 jaar tijd we willen dit wereldwonder wel eens in het echt zien. We nemen een weggetje die ons eerst onder de brug doorleidt en waar je natuurlijk niet mag stoppen (en wie staan er allemaal te fotograferen? Juist, Hollanders) dus we rijden ietsje door en we zijn echt onder de indruk van het gevaarte dat daar boven het dal hangt, 270 meter boven de rivier.

Iets voorbij Peyre nemen we dan een heel steil weggetje de heuvel op zodat we een nog grootser zicht op de brug hebben en vanuit dit niemandsland hebben we een prachtig uitzicht over het dal en in de verte de brug. Op wikipedia lezen we dat de brug gebouwd is om 120 jaar mee te gaan en we vragen ons af wat er daarna voor in de plaats gaat komen. Een bouwwerk als dit is voor ons toch weer een bewijs dat de mensheid iets fantastisch kan neerzetten als we maar samenwerken. Dat we straks een paar euro tol moeten betalen om er overheen te mogen vinden we niet meer dan logisch.

De afstand die we net over een secundair weggetje naar het noorden hebben afgelegd in een uur rijden we over de snelweg terug in een paar minuten en aangezien het rustig is kunnen we langzaam over de brug rijden. Na het betalen van de tol moeten we nog even voor we er zijn, maar we voelen meteen aan de wind dat we boven het ravijn hangen. De hoogst gemeten windsnelheid is 150 km. per uur en de brug kan 220 km. per uur hebben. Zo'n windstoot zal er ongetwijfeld wel eens komen, maar nu gelukkig niet. Maar toch denken we dat we de brug onder ons voelen bewegen en waarschijnlijk is dat ook zo, zonder die flexibiliteit zou hij het helemaal niet uithouden.

Deze kloof die is uitgesleten door de rivier Dourbie is minder spectaculair en beduidend korter dan de Gorges du Tarn maar evengoed ook erg mooi. Bij het dorpje Cantobre dat op de rotsen geplakt lijkt te zijn stoppen we even voor een korte wandeling. Dit hele gebied is deel van het regionale natuurpark van de Grands-Causses.