Eindelijk weer op reis

Via Doesburg, waar we een bezoek brengen aan de moeder van Teije, rijden we naar Königswinter ten zuidoosten van Bonn. Maar al snel krijgen we door dat, naast het snelstijgende coronabesmettingen en de overstromingen in Limburg, nu ook Duitsland te maken heeft met overstromingen, vooral ten zuidwesten en noordoosten van Bonn. Een ritje dat vanaf de Duitse grens naar onze bestemming hooguit 2 uur zou duren, kost ons nu ruim 4 uur. Snelwegen zijn gesloten omdat ze zijn ondergelopen en we staan continue in files waarin we Rettungsgassen vormen, de auto's zo links en rechts mogelijk op de weg om alle hulpdiensten te laten passeren.
En dat zijn er nogal wat, aan beide kanten van de weg: tientallen ambulances, politiewagens en ook militaire voertuigen komen in rijen langs. Niet ver van ons vinden grote rampen plaats en later op het nieuws zien we hoe meer dan 100 mensen zijn verdronken, meegesleurd in de onbeheersbare kracht van het water. Onvoorstelbaar en onbeschrijflijk.

Bij het inchecken in het Ibis hotel moeten we bewijzen dat we volledig ingeënt zijn en aangezien Teije pas 12 dagen na zijn 2 prik zit, moet hij alsnog een negatieve test laten zien. Gelukkig hadden we daaraan gedacht hoewel een uurlang moeten wachten in een rij vol jongeren die het weekend op stap willen en veel te dichtbij elkaar staan, terwijl de besmettingscijfers in Groningen het hardst oplopen, misschien nog wel een groter risico was dan geen test.
Het is hier droog en we kunnen nog een tijdlang op het terras zitten terwijl de tv in de hal de ongelooflijke verwoestingen laat zien die zich enkele tientallen kilometers hiervandaan hebben voorgedaan.

Dat is één van de nadelen van de hedendaagse technologie en media: je bent meteen overal van op de hoogte. En het nieuws laat ons zeker niet koud, we zijn er zeer van onder de indruk. Maar we zijn nu ook zelf op vakantie en willen daarvan genieten, voor zover dat mogelijk is met alle beperkingen die nog steeds gelden. Corona, extreem weer door de klimaatverandering, we vragen ons af of onze maatschappij ooit weer onbekommerd zijn gangetje kan gaan zoals we voorheen deden. We zullen hier in de toekomst nog wel verder over filosoferen.

Zaterdagochtend ontbijten we in het hotel (volgens een streng coronaprotocol) en zijn iets na achten op pad om de laatste 520 kilometer af te leggen. Door de omleidingen worden dat er zo'n 600 maar alleen 's ochtends staan we een paar keer in de file en kunnen daarna lekker doorrijden. Tegen 4 uur kunnen we in het Allgovia hotel Garni inchecken. Hier hoeven ze geen documenten te zien, zelfs geen paspoort. We krijgen de sleutelkaart en zijn binnen 2 minuten op onze kamer met balkon.

We hebben dus nog alle tijd om met daglicht het oude centrum te bezoeken. Het is maar 3 minuten lopen en we zijn al bij de stadswallen naast het riviertje de Obere Argen en nu pas vertelt Teije me dat de afgelopen 20 jaar ook hier 2 overstromingen zijn geweest waarbij het oude centrum onder water kwam te staan.
Langs het riviertje passeren we eerst een fontein waar een bronzen vrouw de haren van een man aan het wassen is, grappig. En zodra we door een poort de binnenstad ingaan, zien we al dat dit een centrum is met veel historische huizen.

De oude binnentad is grotendeels geplaveid met klinkers maar wat ons vaak opvalt in dit soort stadjes, en hier ook weer, is dat er overal auto's mogen rijden. Nu zijn de meeste straten vrij breed maar als je er wandelt, heb je toch het idee dat het hele centrum een voetgangersgebied is. Oude centra als deze kunnen ze zo tot een openluchtmuseum omtoveren, overal zie je historische gebouwen, vakwerkhuizen (die met de balken zichtbaar in de muren), barokke huizen met geschilderde gevels en egaalgekleurde huizen.

Op de Saumarkt (Zeugenmarkt) staat de Antoniusbron met een paar biggetjes, vergezeld door een varkenshoeder en een zeug. Hier werd honderden jaren lang wekelijks de varkensmarkt gehouden. In de 9e eeuw werd Wangen voor het eerst in een oorkonde genoemd en vanaf de 12 eeuw werd het een steeds belangrijkere marktplaats. In 1217 heeft het volgens documenten al stadsrechten waardoor de stad een soort autonomie kreeg ten opzichte van de kerkelijke en wereldlijke leiders en onder andere zelf belastingen mochten heffen. Dit was vaak erg gunstig voor de lokale economie.

Aan het Postplein staat het gebouw van een slagerij met een schildering van een optocht en de voorbereidingen voor een feest. Of dat ter ere van het pand zelf is of voor wat anders kunnen we nergens vinden. Naast schilderijen zijn er ook veel bijzondere uithangborden te zien, zoals dit rijtuig, vast en zeker de postkoets. Het gebouw waar het aan vastzit is vast ooit een herberg geweest waar de postkoets stopte. Dat vind ik zo leuk aan Duitse stadjes, er zijn zoveel van die leuke details te ontdekken.

De historische binnenstad van Wangen is omringd door een stadsmuur waar veel huizen tegenaan gebouwd zijn maar er zijn ook verschillende poorten met torens erboven gebouwd. Het is jammer dat het zulk somber weer is, in het zonnetje ziet het er toch allemaal wat vrolijker en kleuriger uit. Maar dat schijnt vanaf morgen beter te worden.
Er staan heel wat bronzen beelden in het centrum, hier eentje van (gokken we) de 15e eeuwse stadsschrijver Konrad Ganser. Er zit een plakaat op het gebouw ernaast dat vertelt dat deze hier ooit woonde tot hij het verkocht en er een korenbeurs werd gevestigd. Tegenwoordig zit er de bibliotheek dus er is wel zeker een relatie met boeken.

Vlakbij het gesloten museum zit een bronzen kattenvrouwtje. Wel jammer dat er geen uitleg bijstaat over het beeld. De VVV is al gesloten dus we zoeken nog wat informatie over het stadje op internet op: delen van de stad uitgebrand in 1539, 1793 en 1858; meerder malen getroffen door de pest, plunderingen en oorlogsgeweld maar het werd niet gebombardeerd in de 2e wereldoorlog dus de panden die hier staan zijn nog allemaal authentiek.

Het is redelijk rustig in het stadje en na een uur wandelen kiezen we een terrasje uit waar we ook wat kunnen eten. Ik vind het opvallend dat het eten in Duitse restaurants altijd ontzettend snel klaar is, alsof alles nog maar even in de oven of wat dan ook hoeft. Lange wachttijden, zoals we dat in Nederland nogal eens hebben, kennen ze hier niet. En ook nu hebben we binnen 10 minuten de borden op tafel staan.
Als we uitgegeten zijn, stromen de terrassen en restaurants vol, we zijn dus mooi op tijd geweest.

Daarna lopen we in 5 minuten naar ons hotel terug om uit te rusten van de reis en wat over de omgeving te lezen. Morgen doen we een rondje Bodensee of een deel ervan. Het is lekker om weer op reis en in het buitenland te zijn.