Naar de Eifel-Zoo bij Lünebach-Pronsfeld

Nadat we eerst even gezwommen hebben in het (een beetje saaie) zwembad van het park gaan we naar een dierentuin bij Lünebach-Pronsfeld. Het is een uurtje rijden maar als we aankomen zit er niemand bij de kassa van de kaartverkoop. Het hek is wel open dus we lopen maar gewoon door, op naar de dieren. Bij het eerste hok rent Esmée erheen en wenkt ons dat we snel moeten komen, hier is een dier te zien. Heerlijk dat enthousiasme.

We hebben een kinderdierenboek mee waarin zo'n 100 dieren staan en bij ieder dier kijken we of die ook in het boek voorkomt. En ja hoor, de alpaca staat er ook in. Nou ja, voor het gemak noemen we het een lama maar het schijnt dat je alpaca's kan onderscheiden aan de rechte en spitse oren. En alpaca's spugen niet!

Een loslopende pauw loopt een tijdlang achter ons aan maar rent snel weg als Esmée bedenkt dat zij ook achter de pauw aan kan. En rennen door de sneeuw is natuurlijk altijd leuk.
Dan komt er een man op een tractor langs en dat blijkt de chef van het park te zijn bij wie we de kaartjes moeten kopen. Dus geen gratis dierentuinentree.

Het park is niet heel erg groot maar er zijn genoeg dieren te zien hoewel vooral de grotere dieren niet heel veel ruimte hebben.
Er is ook een schattig miniatuurdorp met typisch Duitse huizen en zelfs een kerk en een kasteel. Net een soort Madurodam in het klein met ongeveer 30 gebouwen die er wel heel realistisch uitzien. Het enige wat er nog mist zijn de kabouters.

We zijn nu 3x in februari in dit park geweest maar iedere keer vonden we het iets minder leuk. 's Winters is er niet veel leven, het treintje rijdt niet en er is geen restaurant open waar je even kunt zitten. ook zitten een heleboel dieren binnen en krijgen we ze niet allemaal te zien waardoor we het gevoel hebben ook nog heel wat te missen. En het is koud, dan is het toch jammer dat je nergens even warm kunt worden! Maar gezien het handjevol andere bezoekers die we tegenkomen zal het financieel wel niet uitkunnen.

De kleine dieren, zoals deze eekhoornachtige, heeft een wat kaal binnenhok en dat geldt voor veel van de hokken. Daarom komt het park op ons af en toe wat triestig over en het is al helemaal niet leuk voor een leeuwin om in een realtief klein hok te moeten rondlopen. De hoefdieren zoals geiten, ezels en herten lijken de meeste buitenruimte te hebben maar die hoeven natuurlijk ook niet zo goed beveiligd te worden en een eenvoudig hek of gaas houdt ze binnen de wei.

Dit hert wil graag gevoerd worden en aangezien Teije en Esmée vaak hertjes, eendjes en andere dieren gaan voeren is het nog lastig uit te leggen waarom we dat in een dierentuin niet mogen doen.
En de struisvogels hoeven nooit gevoerd te worden, zegt Esmée wanneer ze ziet dat die hun eigen poep opeten! Ze is er helemaal vol van dat die vogels inderdaad in hun eigen uitwerpselen aan het wroeten zijn met hun snavel en dit dierenweetje is ze nooit meer vergeten.

Er worden zo'n 60 diersoorten in de dierentuin gehouden en op de grote weiden langs de paden lopen vooral allerlei soorten herten, schapen, paarden, en natuurlijk ook ezeltjes die nieuwsgierig naar ons toekomen. Je kunt bijna alle dieren van heel dichtbij zien en dat is voor kinderen natuurlijk wel leuk.
Bij een leuk torentje moet Esmée even van mij poseren. Aan haar kleren kun je zien dat de foto's in 2 verschillende jaren zijn genomen: rechts in 2010 en links in 2011.

Het langste blijven we staan bij de kraagbeer wanneer we weer naar de uitgang lopen. Hij is een opvallende verschijning in de sneeuw en hij vindt het blijkbaar heerlijk want hij maakt er voor ons een hele show van: dan weer zit hij rechtop, dan rolt hij heen en weer door de sneeuw terwijl hij ons ook in de gaten blijft houden. Bijna een circusbeer, zegt Esmé.
Na zo'n 2,5 a 3 uur hebben we de hele dierentuin gezien hoewel je in de zomer hier vast langer blijft als er een treintje over het terrein rijdt en het restaurant open is.

Nu is het tijd voor ons om wat te eten te zoeken en we vinden al snel iets waar we het favoriete gerecht van Esmée kunnen bestellen: friet met echte kroketten.
Al dat vet moeten ze er aan het einde van de dag weer aflopen want Teije en Esmée gaan direct naar het zwembad als we weer bij ons huisje zijn. Maar bij het zwembad, onderaan de heuvel, komen ze erachter dat ze opa's zwembroek zijn vergeten dus ze moeten de berg nog een keer oplopen.